Mamy wiele mechanizmów obronnych, które nie pozwalają nam przyjąć do wiadomości okrutnej prawdy o bolesnych wydarzeniach, o historii, o sobie, o naturze ludzkiej... Przydaje się nam umiejętność zapominania. Nie chcemy pamiętać, wypieramy to, co najboleśniejsze gdzieś w najdalsze i najmroczniejsze kąty umysłu. Uciekamy we własne wyobrażenia i wizje. Jeśli już musimy się z prawdą zmierzyć, wolimy odkrywać ją stopniowo, powoli. Jeśli prawdę chcemy opowiedzieć, to najlepiej przez jakiś bufor, filtr - np. poprzez fikcję, poezję, metafory albo... animację. Pozwala to zachować bezpieczny dystans. Do czasu. W końcu przychodzi taki moment, gdy brutalna naoczność da nam po oczach. Wtedy te bezpieczne filtry na nic się nie zdadzą. Tych obrazów już tak łatwo pozbyć się nie możemy. Niestety, to nie chroni nas przed niebezpieczeństwem. Bo może się okazać, że w pewnym momencie ofiary staną się katami. I znów zapomną.