Ogólnie rzecz biorąc film nie jest jakimś wielki arcydziełem spędzającym sen z powiek. Naturalnie, nie oscyluje również wokół poziomu takich projektów jak Obecność czy Sinister, aczkolwiek sam pomysł poprowadzenie głównej osi fabularnej w taki sposób jest przyjemny w odbiorze.
Oprawa muzyczna wypada okej, momentami wręcz jej ton mnie lekko zaskakiwał- nawet pozytywnie. Efekciarstwo rzeczywiście wylewa się z ekranu i faktycznie nie każdemu takowa forma przypadnie do gustu, choć ja osobiście nie miałem z tym większego problemu - nie w tym wypadku. To co podobało mi się podczas seansu najbardziej to pewna odskocznia od istoty samych duchów, które nagminnie wyskakują spod fotela rozywając przy tym wszystkie pobliskie meble na strzępy, tworząc jednocześnie solidny przeciąg. Finalnie owy przypadek okazuje się jednak bardziej złożony, lecz początkowo można odnieść inne wrażenie, stąd ostateczne rozwiązanie kwestii Gabriela mi się spodobało - szczerze mówiąc sądziłem, iż będzie to kolejny, wymyślony przyjaciel, który opętał gówną boahterkę w latach dziecięcych, na szczęście reżyser obrał trochę inną drogę, moim zdaniem ciekawszą.
Sądzę, że warto wybrać się do kina - podkreślam, iż fajerwerków na ekranie nie doświadczycie, lecz w końcowym rozrachunku film wypada dobrze.