Ma w sobie melancholię, niezbędną, by oddać pierwowzór, w czym pomaga znakomita muzyka, ma bardzo dobre efekty specjalne, absolutnie niezbędne, by uwierzyć w ten świat przyszłości i nie zacząć oglądać z protekcjonalnym dystansem. Ma dobrych aktorów, oprócz Ironsa nie za bardzo zużytych w oglądaniu, więc tym większy efekt realizmu bardzo potrzebny w patrzeniu na fikcję w jej odmianie science (dziś z pewnym wstrętem zmieniłem kanał widząc początek filmu "K-19" z Harrisonem Fordem jako rosyjskim oficerem, a dopiero co widziałem go jako amerykańskiego prezydenta robiącego mielone z terrorystów w samolocie prezydenckim).
Z tego co pamiętam, wątku z ukochaną chyba nie było w powieści, ale tu pasuje, dobrze jest wkomponowany, wiąże nasze emocje z głównym bohaterem.
Jasne, że zazwyczaj książka, jeśli jest wielkim utworem literackim, zwycięża w konfrontacji z filmem, ale pewne szczeliny powieści udało się tu zapełnić (np. zob. psychikę głównego Morloka - Ironsa, wiarygodna, szatańska; zob. plastycznie ukazaną osobowość głównego bohatera), tak więc prawnuk dołożył cegiełkę do wielkiego dzieła Pradziadka. Może, gdy ktoś wynajdzie wreszcie wehikuł czasu, Prawnuk wsiądzie do niego i cofnie się w czasie z tabletem w kieszeni, by pochwalić się Herbertowi Georgeowi.