Susanne Bier subtelnie pokazuje, jak między dwojgiem obcych, a nawet niechętnych sobie ludzi rodzi się wieź. Nie ma tu długo, tak jak w przypadku nastolatków czy 20-latków chemii i oczarowania. I Ida i Philip są ludźmi po przejściach , zranionymi , ale twardo stąpającymi po ziemi i nie zaryzykują tak łatwo przewrócenia życia do góry nogami i wpakowania się w nowy związek. Poznają się w sytuacji , kiedy to ona najeżdża na jego samochód. Philip dostaje ataku szału, jest arogancki i odpychający, a Ida dostaje ataku histerii. Za jakiś czas on dostrzega, jak ona kąpie się w morzu, Ida wygląda wówczas strasznie , łysa głowa i amputowana pierś . Szybko poznają swoje rodziny, a w każdej jest typ, którego można się wstydzić.
I powoli coś pęka. Poznali się z najgorszej strony, szybko zauważyli swoje atuty i słabości. Tak wyszło, że nie muszą już niczego udawać i niczego ukrywać, karty zostały odkryte. I wówczas zaczęli być sobą, bez masek, bez udawania. Kilka razy porozmawiali ze sobą, a może usiłowali porozmawiać . Nie byli przecież przyzwyczajeni do szczerości. Rozmawiali krótko, ale nie o pogodzie , tylko o śmierci żony Philipa, o chorobie Idy… I chyba dostrzegli, że przed nikim się tak nie otwarli. I było im z tym dobrze. Zaczęli powoli dostrzegać kobietę i mężczyznę, swój urok.