Idealny obraz podporządkowania i wręcz niemocy sprzeciwu wobec nadrzędnej idei, która mimo, iż widzimy wiele jej wad i grzechów, zostaje jako wartość wywyższona ponad miłość czy braterstwo. Najbardziej wymowne są dialogi między braćmi. Jeden, działający nadal w IRA po podpisaniu Traktatu, uchodził za mądrzejszego. Jego droga to szczególne podporządkowanie. Widzi bowiem mnóstwo zła (gdy jego brat właściwie milczy), przez długi czas cierpi z tego powodu. Później właściwie następuje przemiana i nie potrafi już chyba rozróżnić dobra od zła, traktując sprzeciwianie się okupantowi nadrzędnym celem swego życia.
Być może jest to syndrom człowieka zniewolonego przez ideę, i może to Loach chciał pokazać, że lepiej iść do końca w imię słusznej idei, niż zostać i podpisać się pod złudzeniem wolności i niezawisłości.