„Wieczność i jeden dzień” (1998), ostatni, jak na razie, tytuł w filmografii Greka, stanowi swoistą kodę. Bohater, śmiertelnie chory pisarz z Salonik, przypomina tytułowego pszczelarza – dorównuje mu oschłością serca i poczuciem życiowej przegranej. Pod wpływem znalezionych listów od żony stary człowiek dokonuje rozrachunku z przeszłością, która nagle objawia się przed nim z całym zmysłowym nadmiarem i bolesnym pięknem. Odrzucił kiedyś miłość, obietnicę rodzinnego szczęścia, by poświecić się pisarstwu. Dziś, w przededniu śmierci, po spotkaniu z prawie obcą mu dorosłą córką, odczuwa ciężar tamtej decyzji. I właśnie w ostatnim dniu życia spotyka albańskiego chłopca, którego ratuje z rąk handlarzy żywym towarem, a potem pomaga mu odnaleźć drogę do domu. Za sprawą dziecka, znającego w języku greckim zaledwie kilka słów, bohater, który całe życie zawodowo parał się słowem, uczy się rozpoznawać ich prawdziwy sens. Bo tak się składa, że to słowa dla niego kluczowe...