Zaczynając oglądać ten film miałem nadzieję obejrzeć coś jak Dziwny Przypadek Benjamina Burtona. Być może z tego powodu taka niska ocena. Tak naprawdę Wiek Adeline to całkiem zgrabny melodramat w stylu Zimowej Opowieści tylko, że nudniejszy. Nie ma poruszających do głębi scen i przemyśleń dotyczących natury człowieka, społeczeństwa czy miłości. Jest to film pokazujący, że nie można całe życie uciekać. I w zasadzie tyle. Nie ma żadnego przełożenia czy wytłumaczenia, że panienka zakochała się w synu kogoś kogo kochała dawniej. Kosmiczna magia ? Kometa ? Czy po prostu zwykły zbieg okoliczności ? Film niestety ma potencjał, ale scenariusz jest strasznie nudny. Jedyne ciekawsze sceny to ta kiedy ucieka z samochodu, kiedy Harrison Ford poznaje prawdę i kiedy postanawia wrócić. Cała reszta to tempo spacerowe - dla nostalgicznych dziewczyn wierzących w idealną miłość. Film w zasadzie nadaje się do zaproszenia dziewczyny, którą chcemy poderwać np najpierw kino i ten film, potem romantyczna kolacja, a potem upojna noc. NIESTETY to za mało, stanowczo za mało na tak reklamowany ostro film, o którym było tak głośno. W zasadzie największym i jedynym plusem jest genialna gra głównej aktorki, która w każdej sekundzie filmu całą sobą pokazuje, że jest 107 latką i tylko dlatego ocena 7 bo by pewno bez tego spadła jeszcze niżej. Oczekiwałem arcydzieła na miarę Forresta Gumpa, Atlasu Chmur czy wspomnianego Dziwnego Przypadku Benjamina Burtona, a dostałem nudniejszą, ale lepiej zagraną wersję Zimowej Opowieści. Film przereklamowany, aspirujący Bóg wie do czego, a nawet nie miał nominacji do Oscara. Mimo wszystko jednak polecam, ale nastawcie się wyłącznie na melodramat.