(The Age of Adaline; USA 2015; reż. Lee Toland Krieger; występują: Blake Lively jako Adaline Bowman, Michiel Huisman, Harrison Ford, Anthony Ingruber, Ellen Burstyn)

Po obejrzeniu "Wieku Adaline" nie byłem do końca zadowolony. Uznałem ten film za słabiznę, która mimo ciekawego, obiecującego początku okazał się zwykłym melodramatem. Podobne zdanie głosiłem na innych blogach, na których pojawiały się recenzje owego filmu. Im więcej o nim myślałem, tym bardziej dochodziłem do wniosku, że tak naprawdę nie jest on żadną wydmuszką, ale skłaniającą do myślenia fantazją o tym, czy człowiek potrafiłby poradzić sobie z tym, do czego dąży współczesna medycyna - abyśmy żyli jak najdłużej i nie musieli męczyć się ze starością. Gdy porównałem go z innym filmem o odwróceniu procesów życiowych - "Ciekawym przypadkiem Benjamina Buttona" - "Wiek Adaline" wydał mi się nawet o wiele lepszą pozycją, choć nieco mniej znaną.

Fabuła skoncentrowana jest na losach tytułowej Adaline Bowman, która wskutek wypadku drogowego w czasie gwałtownej śnieżycy ociera się o śmierć, przed którą ratuje ją niesamowite oddziaływanie sił przyrody, przywracających ją do życia i przy okazji zatrzymujących w jej organizmie te procesy życiowe, które odpowiadają za starzenie się. Od tej pory Adaline staje się nieśmiertelną, wiecznie młodą i piękną kobietą, która jednak nie potrafi cieszyć się ze swojego daru. Szybko przekonuje się, że to, co ją spotkało, jest w istocie koszmarem, który nie pozwoli jej nigdy zaznać spokoju...

Kluczową kwestią, którą przedstawiają nam twórcy "Wieku Adaline" jest to, dlaczego główna bohaterka jest nieszczęśliwa, skoro otrzymała od losu coś, co stanowiłoby spełnienie marzeń milionów ludzi. I niestety - jednym z przekleństw Adaline okazują się być właśnie ludzie, a szczególnie ci z tajnych służb amerykańskich, którzy próbują ją porwać w celu dogłębnego zbadania jej przypadłości (!). Jednak nie jest to jedyny problem Adaline, bo choć udaje jej się uciec, to jednak nie może już być związana z jednym miejscem. Musi zmieniać swą tożsamość i miejsca zamieszkania, ponieważ żaden człowiek nie potrafiłby zrozumieć tego, dlaczego wszyscy się starzeją, a jej wygląd nigdy nie ulega zmianie. Smutno się robi, gdy widzimy jej córkę, która będąc staruszką zwraca się do 30-paroletniej kobiety: "Mamo!". Cierpienie Adaline pogłębia dodatkowo fakt, że odrzuca od siebie miłość - nie wierzy, że jej potencjalny partner zaakceptowałby jej długowieczność.

Zaletą tej produkcji jest to, że problemy bohaterów wydają się nam tak bliskie i wiarygodne, że bez problemu możemy się z postaciami identyfikować. I do to tego stopnia, że byłem naprawdę ciekaw, jak zostanie rozwiązany problem głównej bohaterki. Poza tym trzeba oddać sprawiedliwość scenarzystom, że postarali się o naukowe wyjaśnienie tego, jak Adaline stała się biologicznym ewenementem. Pokusili się nawet o proroctwo, według którego w 2035 ma zostać odkryta zasada polegająca na tym, w jaki sposób organizm może zatrzymać proces starzenia się. Rozczarowujące pozostały dla mnie tylko końcowe sceny filmu, które wydały mi się mało pomysłowe, ale polecam "Wiek Adaline" jako całość.

Tekst pochodzi z mojego bloga filmowego:
http://teslicus.blog.pl/2017/01/10/przeklenstwa-niesmiertelnosci-recenzja-filmu- wiek-adaline/