Film nakręcono w 1940 r., ale z pewnych względów wszedł na ekrany kin 2 lata później. Mający skłonność do swego rodzaju zabobonności Goebbels (Himmlera cechował podobna tendencja) zanotował w swoim dzienniku, krotko po jego obejrzeniu, że fabuła przedstawiona w filmie, zaskakująco przypomina obecną sytuację w jakiej zaczyna znajdować się III Rzesza.
Sam film szczególnie chętnie zaczęto odświeżać w niemieckich kinach od lata 1944 r., gdyż w swoim przekazie nawoływał do oporu w obliczu klęski – za wszelką cenę, co miało utrzymywać niemieckiego widza w odpowiednim morale, w realiach coraz bardziej niekorzystnej sytuacji III Rzeszy na wszystkich frontach.
Jako swoistą anegdotę warto też chyba odnotować fakt, że gdy w kwietniu 1945 roku Hitlerowi doniesiono o śmierci Roosevelta (o czym dowiedziano się z radia), stało się to w dość symbolicznych okolicznościach. Tego dnia fuhrer doładowywał sobie baterie oglądając wcześniej właśnie „Wielkiego króla” w reż. Veita Harlana w obecności kilkuosobowej świty z Goebbelsem na czele. Potem Goebbels czytał mu na głos (w celu podniesienia na duchu – widać film nie wystarczył) obszerne fragmenty „Historii Fryderyka II z Prus” – a wkrótce, po odebraniu komunikatu radiowego dowiedzieli się, że prezydent USA zmarł. Od razu skojarzyli to i porównali do nagłego zejścia carycy Elżbiety I, której zgon ewidentnie uratował Fryderyka Wielkiego, licząc, że z nimi będzie podobnie...
Się szczęśliwie przeliczyli (choć mało nagłośnionym jest fakt, że ze strony sowieckiej były sondowane propozycje zawarcia pewnych układów z Niemcami z wykluczeniem Aliantów Zachodnich)...
Pzdr,
jabu