Jep nie jest Profanum. Zywiaca sie wartosciowymi korzonkami, dobra jak Matka Teresa i madra jak Dalajlama Swieta wskazuje Jepowi droge w mrokach otaczajacej go pustki. Ale Jep po tylu latach woli chyba mlode laski ;)

Ciekawa scena z ptakami na balkonie

Kluczem do interpretacji tej postaci może być fakt, że jest ona 40 lat starsza od Jepa. W swoim życiu bohater jest więc równo pomiędzy momentem napisania książki (40 lat wcześniej) a osiągnięciem świętości.

Bardzo mi się podoba ten pomysł! Nie wpadłbym na to, chociaż moim zdaniem go dzieli wieczność od tych rzeczy :)

Dla mnie postać siostry jest w tym wszytskim groteskowa i śmieszna, momentami nawet widziałem w niej wytwór popkultury, że więcej wokół niej plotek i reklamy, "agenta" niż jej samej. Sama ta młoda siostra co szła jej złożyć brakuje mi słowa... wyrazy szacunku (?) a wczesniej robiąca sobie zabieg hamujący pocenie się rąk to takie maksimum sztuczności. Gdy stając przed uosobieniem świętości martwimy się o swój wygląd.

ale też przyznam że nie poświęciłem tej postaci dość uwagi w przemyśleniach zaraz po seansie i teraz nie mam pewności czy mam dobry tok rozumowania :)

Moim zdaniem "święta" i szerzej religia nie jest kontrastem dla Jepa, tylko dla sfery imprez. Jep jest postacią nadrzędną w stosunku do pozostałych wątków filmów, które stanowią pole poszukiwań wielkiego piękna.

a moim zdaniem dosc kluczowa jest scena z bocianami gdy ona mowi dlaczego je korzenie i potem jeszcze sie usmiecha ona jest prawdzowym uosobieniem dolce vita

Tak tylko gwoli ścisłości te ptaki to flamingi :) Zgadzam się. Przecież bezpośrednio po zakończeniu sekwencji ze "świętą" Jep płynie na wyspę - do korzeni. Podoba mi się, że Sorrentino bardzo poważnie potraktował tę postać i zrównoważył wcześniejszy karykaturalny obraz kleru :)

Nie jestem tego taki pewien zwłaszcza gdy wygłasza krótki monolog o biedzie. Biskup o mało nie spada z krzesła z zachwytu a Jeb ma minę jak większość widowni czyli: Coelho.

Tylko że nawet ten kardynał nie jest postacią tak jednoznaczną. Przez większość scen gdzie się pojawia jest próżny, wręcz groteskowo płytki, nieznośny. Jednak na końcu okazuje się że to nie jest jedyna jego twarz. Gdy Jep zadaje próbuje po raz kolejny poważnie z nim porozmawiać nagle kardynał zupełnie się odmienia (na wspomnienie o tym że był egzorcystą) i Jep'owi błogosławi. Niezależnie od jego pytania, Bóg jest odpowiedzią. Zgadzam się z opiniami, iż Jep jest na tyle nadrzędną postacią, że inne są jakby dla niego - nawet święta czy kardynał. Ona, mimo że bardzo stara, brzydka, otoczona przez pochlebców, którzy nie mogą jej zrozumieć (Jep mógł, więc bardziej go szanowała od pochlebców ) jest w odróżnieniu od Jep'a szczęśliwa. Ona znalazła swoją drogę. Kardynał zaś to dla mnie odpowiedź na jego pytania - niezależnie jakie (nie pozwolił mu go zadać) - błogosławieństwo - Bóg sam wystarczy. Jednak aby znaleźć odpowiedź Jep musiał być wytrwały cierpliwy - znosić próżniaka i głupca w purpurze, aby odnaleźć mędrca w tej samej purpurze.

Ciekawe myśli i całkiem słuszne. Kardynał okazuje się wbrew pozorom kluczową postacią, a pozory piękna lub brzydoty stają się jednym z tematów filmu.

motyw świętej było przecież kluczem do otwarcia się głównego boghatera, wyjścia ze stagnacji i "rozczarowań", których doświadczał od innych ludzi, szukając tego swojego "wielkiego piękna". Nie pamiętam dokładnie słów, ale siostra Maria jest szczęśliwa przez to, że nie odwraca się od korzeni - genezy tego, co nas ukształtowało jako dorosłego człowieka (vide "korzonki"). No i motyw ciszy jako przeciwieństwo "paplania" całej zgrai wypalonych bogaczy, jak i samego głównego bohatera (żyjącego notabene z paplania ).

Siostra Maria przynależy do innego świata. Jej wątek jest ukazany z ironią, dystansem i wręcz humorem. Mnie bardzo rozbawiły chociażby sceny, gdy macha krótkimi nóżkami i spada jej sandał, oraz gdy fotografuje się z przybyłymi do niej gośćmi. Takie ujęcie postaci siostry pokazuje jak bardzo różni się ona od ludzi stanowiących środowisko, w którym obraca się Jep. Wartą zauważenia rzeczą jest to, że jest ona po prostu brzydka, co kontrastuje choćby z młodą zakonnicą, która dba o swoją urodę. Święta je korzonki, podczas, gdy brylujący w rzymskim środowisku kardynał rozwodzi się nad kolejnymi przepisami. Jednak mimo, że tak różna, zdaje się poszukiwać tego samego "wielkiego piękna" co główny bohater, Jep, co inni rzymscy melancholicy i esteci. Dla mnie świadectwem tego jest scena z flamingami, które z resztą podziwia wraz z głównym bohaterem, a także ostatnia scena filmu. Równolegle do tego jak Jep wspomina chwilę młodzieńczego olśnienia pięknem dziewczyny, jego "pierwszy raz", siostra dociera do kresu swojej wspinaczki. Oboje osiągają jakiś rodzaj olśnienia, zachwytu, być może przynależący do tej samej sfery doznania niewypowiadalnego. Święta szuka jednak tego w ascezie i przeżyciu religijnym, natomiast Jep w pięknie tego, co odczuwane zmysłami.

wielkie piękno dla każdego jest inne.
Święta znajduje wielkie piękno w życiu prostym.
Pewnie jej osoba, jej życie stanowi odpowiedź na pytania, które nurtują Jepa. I wtedy uświadamia sobie, gdzie jest i było jego piękno.