Obok „Klątwy Doliny Węży” „Wirus” śmiało można zaliczyć do klasyka kina klasy B. Wirus rzeżączki, głupie teksty (na końcu było coś w stylu „Zabiłeś mi żonę, ale on była kur*ą, zabiłeś mi przyjaciela, ale on był gliną, ale że zabiłeś nowego prezydenta to ci nie wybaczę), podśmiewanie się z Wałęsy-wirusa i trzymanie z Kwaśniewskim (patrz wyżej), magiczne pojawienie się pieniędzy w banku, zemsta na bracie, bo ten był faworyzowany przez ojca, który jeździł z nim na saneczkach. I sfinansowanie nowych saneczek dla dzieciaków z domu dziecka… Sapryk, który po umyciu rączek bzyka się z Lubiczową, a obok nich jest dzieciak. I pod koniec filmu dzieciak uczący się na pamięć numeru telefonicznego do Michała. Szkoda tylko, że ten nienaturalnie mówiący dzieciak nie ruszał ustami. Ale jakby nie patrzeć, nadal to było bardziej naturalne niż śmierć Englerta czy w ogóle sama scena z metrem (ciężko zadzwonić do Urzędu Ochrony Państwa i anonimowo ostrzec…).

Widać wyraźnie, że połowa budżetu poszła do specjalistów od IT. Wiedzieliście, że hitem gier komputerowych z 1996 roku był symulator pługu śnieżnego napisany w języku programowania M$ P41NT?

Ten dziwny gość jakby czytający z kartki, który chce zabić prokurator.

Ale są super zdjęcia, idealnie prezentujące ówczesną biedę. Szkoda tylko, że to wygląda jak włoski horror z lat 80. niż dobra robota. Jakoś Ślesicki w „Tato” lepiej zadbał o tło niż Kidawa-Błoński. Poważnie, niby to pierdoła, ale widać różnice, pomimo tego, że w jakimś tam sposób w „Wirusie” pokazano ówczesną Polskę, kraj świeżo co po przemianach ustrojowych, pełen swoich problemów. Ale komputery jakoś wszędzie się pojawiają… Z innych drobnostek denerwowały mnie opowieści Pazury-narratora. To źle wypadło, nienaturalnie.

Ja wiem, lata 90. to wielki kryzys polskiego kina i wiele złych filmów powstało. Ale ten jest wybitnie zły. „Wirus” jest tak zły, że „Młode wilki” Żamojdy spokojnie można by było uznać za dzieło na miarę Oscara („wilki” są prawdę mówiąc przeciętnym filmem, ale dzięki nostalgii wielu osobom się nadal podoba). Wracając jednak do „Wirusa” – jest to tragiczne kino, ale na swój sposób urocze. Dzisiaj jak ktoś robi zły film, to bierze się za komedię romantyczną. A pan Kidawa-Błoński stwierdził, że będzie ambitny i zrobił film o informatykach. Aktorzy starali się, ale poza Pazurą i Saprykiem nikt nie dał rady wybić się powyżej poprzeczki ustawionej na 2 centymetry. Wyszło jak wyszło, ale doceniam za chęci, film „Haker” z 2002 roku był jeszcze głupszym badziewiem, bo obok komputerów była historia miłosna…

Ocena ogólna: 2/10. Ale jednocześnie do ulubionych – warto znać klasyki kina klasy B. Pomimo swoich wad zdecydowanie bardziej polecam obejrzeć „Wirusa” od „Kac Wawy”, „Ciacha” czy „Kobiet bez wstydu”, które stanowią trio polskiego gówna spod znaku Z jak zdechnij, byle nie obejrzeć. „Wirus” nie jest kinem klasy Z tylko klasy B jak „Błędem byłoby nieobejrzenie tego badziewia”. Aż chciałoby się kupić magnetowid i kopię tego filmu na kasecie VHS. I telewizor kineskopowy i można rozpocząć prawdziwą zabawę w klimacie lat 90.