Film z serii „Withcraft” – to mówi samo za siebie. Tzn mówi tym nielicznym, którzy raczyli się tą niesławną serią zaintersować, rzuić na nią okiem, lub choćby o niej
poczytać. Właśnie tym poparańcom dedykuję relecje z seansów.
Trzecia odsłona serii stanowi dla mnie jednocześnie rozczarowanie i ulgę. Z jednej strony liczyłem na trochę - choćby ekstremalnie tandetnego - kina grozy, którego niestety
praktycznie nie uraczyłem. Z drugiej zaś strony, koleny raz jestem zaskoczny, że łyknąłem ten film bez bólu. Wg mnie daleko mu do jedynki, jest chyba nawet ciut gorszy od
dwójki, ale nadal nie jest to dnem (widziałem dno, to straszne miejsce i nie chcę tam wracać). Problem z tą częścią jest taki, że brak tu horroru. Fabuła jako tako trzyma się
kupy. Jak tako, bo nie wiem za bardzo kim był ten „zły” i czego właściwie chciał. Ale po za tym wszystko było jasne i za bardzo nie nudziło. Dawka softcore’u nie była też
za duża, w przeciwieństwie do dawki kiczu, głupty i tandety. Aktostwo ssie, naprawdę ostro ssie i w połączxeniu idiotyzmem poszczególnyhch scen i dialogami daje
opłakany, a raczej obśmiany efekt. Zdjęcia są złe, a w jendym momencie chyba po raz pierwszy w życiu rozśmieszyła mnie nieporadność pracy kamery. Myuzyka nie
drażni – typowa dla tego typu dzieł. Czarna magia pojawia się tylko w kilku momnetach i to w sposób dość subtelny. Widać ją w oczach i w parzącej lasce. Na dobrą
sprawę dwaj czarnoksiężnicy biją się laską (?!) zamiast rzucać na siebie uroki. Nosz ku*wa! Ja rozumiem, że to megatandetny, niskobudżetowy twór, ale gdzie jest
ultratanie gore i magia?
Da się to oglądać i naprawdę, w co prawda w dwóch ratach, ale obejrzałem to bez bólu. Więc brnąć dalej będę. Ale i tak prawda jest tak, że „Withcraft III” to strasznie dene
filmidło. Dla wytrwałych i bardzo ciekawskich.