Pisząc w tytule, że brak tutaj DUCHA średniowiecza miałem na myśli kompletne rozminięcie się z ówczesną mentalnością - choć średniowieczny klimat jest całkiem dobrze oddany. W ogóle film pod względem technicznym doskonały, o dziwo nawet ideologicznie niezaangażowany. Chyba jednak Niemcy gdzieś w swej najnowszej historii zatracili zdolność rozumienia mistyki i mentalności średniowiecznej. Chcieli pokazać postać Hildegardy z krwi i kości, ale wyszła z tego jakaś współczesna karykatura - tzn. postać nieautentyczna, widziana oczami człowieka współczesnego, który na życie duchowe patrzy z wielką podejrzliwością, dopatrując się w nim jedynie ukrytych pobudek psychologicznych. Zaś w życiu wspólnotowym potrafi dostrzec jedynie skrywane namiętności, ewentualne czyste afirmacje drugiego człowieka. Nie ma tu miejsca na prawdziwie pogłębione relacje z Bogiem, który jawi się jedynie jako pretekst do wyrażania własnej woli. Nie idealizuję życia zakonnego i wiem, że nie jest ono wolne od namiętności czy egoizmów, ale gdyby nie było tu czegoś wiodącego, co człowieka potrafi uskrzydlić, to siostrzyczki i braciszkowie już dawno rozeszliby się do swych domów. I własnie tego czegoś mi w tym filmie zabrakło. Myśli Hildegardy przedstawione są bardzo płasko, a jej życie duchowe wydaje się nie istnieć. Owszem, przeorysza z Bingen przedstawiona została jako osoba nietuzinkowa, o wielkiej wiedzy (jak na owe czasy) i ambicjach jej wykorzystania - ale świętości w tak przedstawionej świętej nie zauważyłem prawie wcale.