"Wschód słońca" ma tę świetlistą prostotę konstrukcji, która dana jest bardzo niewielu filmom: troje zwykłych bohaterów, odwieczny dramat uczuć, jedność akcji. Bawiąca na wakacjach kobieta usiłuje nakłonić młodego farmera, by zgładził swoją żonę i zamieszkał z nią w mieście. Ten, poczciwy, ale dość słabego charakteru, ulega w końcu i zamierza dokonać zbrodni podczas przejażdżki łódką. Cofa się wszakoż w decydującym momencie. Żona, pojąwszy, co się miało stać, ucieka w przerażeniu. 

Rzecz dzieje się na tle sielankowych krajobrazów pewnej wsi. I nie ma większego znaczenia, gdzie konkretnie, ponieważ "wszędzie, gdzie słońce wschodzi i zachodzi, życie jest czasem gorzkie, a czasem słodkie". Wiadomo, że są wakacje i ludzie z miasta przyjeżdżają tu, by odpocząć od przytłaczającego życia w aglomeracji. Jedną z wczasowiczek jest czarnowłosa kobieta pretendująca do miana femme fatale. Omamia pewnego młodego rolnika i, by móc osiągnąć pełnię szczęścia, każe mu zabić żonę. Mężczyzna przeżywa od teraz wewnętrzne piekło, targany namiętnością, jakiej nigdy nie doświadczył. W tym czasie pokorna złotowłosa niewiasta ze spuszczoną głową patrzy na wybryki męża. O bohatera walczyły więc dobre i złe moce, a to oznaczało, że spięcie obu sił musiało doprowadzić do burzy.