W obliczu błędnego opisu filmu oraz pojawiających się komentarzy w stylu 'a bo ten to nie był podobny' lub 'Tony tylko chodził a nie szczelał', jako fan uniwersum, czuję się zobligowany do napisania recenzji tego filmu.

Główną postacią jest Dickie Moltisanti, ojciec Christophera, żołnierz w rodzinie DiMeo budujący swoją pozycję w zorganizowanej przestępczości. Według mnie jest to bardzo dobrze napisana i zagrana postać. Widać konflikt wewnętrzny, w zachowaniu i decyzjach widać też ciężar trudnego dzieciństwa z którym musiał się mierzyć pod dachem Hollywood Dicka. Fajnie zagrało tu budowanie relacji z zapatrzonym w niego Tonym - dziecka szukającego uwagi i akceptacji i mężczyzny pragnącego własnego potomka. Ten film potrzebował ciekawej postaci, która będzie zarówno ciągnąć storyline do przodu, a także dawać przestrzeń i interakcję z postaciami znanymi nam z serialu. Według mnie, to w tym filmie udało się najlepiej.

Aktorzy wcielający się w Livię, Pauliego, Juniora, Johnny Boy'a Soprano, Pussy'ego, Janice i Carmellę spisali się świetnie. Choleryczna Livia, niepewny i zazdrosny Junior, agresywny i nieobecny ojciec Tonego, no i Paulie... Oni wszyscy zagrali rewelacyjnie, zostawiając ogromny niedosyt. Do tego niedosytu jeszczę wrócę :)

Osią fabuły nie jest i nie miał być młody Tony. I bardzo dobrze. Michael Gandolfini został postawiony przed arcytrudnym zadaniem jako aktor - trudniej o wyżej postawioną poprzeczkę niż kreacja Anthonego Soprano. Nie oszukujmy się - aby zachwycić widownię, Michael musiałby w wieku 20 lat wykazywać geniusz sztuki aktorskiej przewyższający własnego ojca. A nawet jeśli by go wykazywał, to nie miały szans wygrać z argumentem 'Tony tak nie wyglądał'. Według mnie rozsądnym zabiegiem było dawkowanie postaci Tonego, pokazanie jego spieprzonego dzieciństwa, jego zagubienia, braku akceptacji i zrozumienia. Dobre podwaliny pod złożoną psychikę głównego bohatera serialu i z tego 'młody Tony' wywiązał się świetnie. Scena, w której Tony kradnie wóz z lodami i rozdaje je dzieciom wydaje się głupia i zbędna. Jednak po podrapaniu się po głowie, w jakiś sposób to także go nakreśla. Rozrabia, bo nie ma co ze sobą zrobić, nie rozumie, że to złe, brak w nim podstawowej empatii wobec innych ludzi, jednak okazuje radość wobec pomagania słabszym i bezbronnym ( w tym przypadku dawania dzieciom lodów).

Co w takim razie w tym filmie nie zagrało? Od szczegółu do ogółu :)
Silvio. Wg serialu, Silvio i Tony byli w zbliżonym wieku, tutaj jednak Silvio jest przedstawiony jako 'made man', dorosły gangster, który zdążył już poważnie wyłysieć. Coś tu nie gra, zważywszy na to że w 'późniejszej przeszłości' ten made man razem z raczkującym w gangsterskim świecie Tonym napadnie na grę prowadzoną przez Feecha la Mannę. Drugi problem z Silviem to gra aktorska - tutaj aktor troche za bardzo wczuł się w i tak już karykaturalną gestykulację i mimikę postaci, zostawiajac niesmak jak chłop przebrany za babę w polskim kabarecie.
Irytowała mnie także troche zbyt dosłowna symbolika. Restauracja Holsten's, tłumaczenie babki/ciotki(?) dlaczego baby-Chrissy zaczął beczeć, gdy zobaczył Tonego. Siłą serialu był brak bezpośredniego tłumaczenia reakcji na kaczki w basenie, ryby czy dziwne sny Tonego.

Głównym problemem jaki mam po obejrzeniu filmu to niedosyt i dochodzę do wniosku że film jest tu nietrafionym formatem. Ilość informacji, pytań, historii, odpowiedzi i wyjaśnień jest tak ogromna, że niespełna dwugodzinny film, z obszernym wątkiem zamieszek rasowych i budowy zorganizowanej grupy przestępczej przez Harolda, to o wiele za mało aby zaspokoić ciekawość fanów. I ten niedosyt nie jest przyjemny, jest irytujący. I tak, motyw tak młodego Tonego był bardzo spójny i udany, ale jest jeszcze tak wiele do powiedzenia! Miniserial byłby tu o wiele bardziej trafionym formatem, jednak budżet, dostępność aktorów, fabuła czy dużo wyższe ryzyko spartaczenia marki jaką jest The Sopranos, mogły powstrzymać Davida Chase'a i ekipę. Według mnie nie jest za późno.

Zapraszam do dyskusji :)