„Wszyscy dobrzy rodacy” , podobnie jak kilka innych czechosłowackich filmów lat 60. i 70., opowiada o zbiorowości, ludziach mieszkających na jednej wsi , powiązanych wzajemnymi relacjami. Reżyser wybiera pewien wycinek społeczeństwa, bardzo dobrze ukazując na ekranie bohatera zbiorowego. Obraz Jasnego stanowi jednocześnie analizę społeczeństwa w ogóle, w którym los jednostki jest zależny od społecznych i politycznych wyborów i zachowań ogółu. Film obnaża sprzeczności i wypaczenia systemu, w którym przyszło żyć ludziom. Nie piętnuje społeczności za wybory, jakich dokonali, wszyscy bez wyjątku to „dobrzy rodacy”. Jednak nie zwalnia ich z pewnej odpowiedzialności za czyny, nie stara się wybielić kogokolwiek. Jednocześnie ponad społecznością wiejską istnieją silniejsze prawa niż te, które wywodzą się z aktualnie panującego systemu. Są to prawa natury, odwieczny cykl przyrody i wynikający z niego cykl pracy na wsi. I nawet František, bohater tej małej społeczności, który przeciwstawia się władzy, ulegnie pod niewzruszonym pewnikiem, jakim jest śmierć.

Film zachowuje złożoność portretu zbiorowego, choć w poszczególnych sekwencjach zmienia się punkt ciężkości. Františka na przykład bliżej poznajemy dopiero w drugiej połowie filmu, widzimy jego zżycie z przyrodą, pracowitość, niezłomność i prawość. Jasny nie próbuje jednak wmówić widzowi, że ta bohaterska postawa może cokolwiek zmienić. František nie zmieni świata, nie wpłynie na władzę, ale będzie nieugięcie stał na straży norm moralnych i czekał aż „prawdziwa” społeczność będzie go potrzebowała. Ta niewesoła diagnoza pozostawia widza bez złudzeń co do wpływu jednostki na władzę. Jasny nie rezygnuje jednak z prezentowania takich wartości jak choćby poczucie wspólnoty, lojalność, pracowitość. Pokazuje, że ocena ludzi żyjących w tamtym okresie jest niejednoznaczna i wydaje się, że sam uchyla się od konkretnej oceny. W tym uchyleniu Jasny po raz kolejny odznacza się zdrowym i szczerym humanizmem.