według mnie najlepszy film koterskiego, jego ars moriendi opus magnum und modum operandi, na pewno najlepiej ufilmowiony, ale nie tylko..

jakby wszystkie jego filmy, łącznie z tymi które jeszcze nakręci, tutaj się zbiegały, spotykały się i przenikały się nawzajem, wespół w zespół i pospołu, jednocześnie prowadząc ze sobą dialogi - o ech, o dniach świra, o niczym zabawnym, o życiach wewnętrznych w lotach przetrąconych, o domach, o wariatach, o kolejnych wariantach życia zwariowanego wampira wariata, o uczuciach, o nastrojach, o samooszukującym pocieszaniu siebie że śnieg w końcu stopnieje, a na wszystko to wystarczy popatrzeć z tej drugiej pogodniejszej strony, o polskim bohaterze współczesnym i o przyczynach narkomanii - a wszystkie te pieśni wojenne w bólach porodowych zaintonowane, w służbie, z zamysłem, ponad dachami świata wyśpiewane w intencji tak zwanego nowego życia.

doprawdy wszystko i rzecz wszelka, miłość w stu procentach. subiektywna i obiektywnie bezstronna krytyka życia alkoholika, studium powolnego konania. obraz konkretny i mityczny, realistyczny i archetypiczny, osobisty i zbiorowy, lokalny i uniwersalny, przypowieść i opowieść zarazem.. jako satyra - duszny, dławiący, śmieszkowania - nie ma, jeżeli jest zabawnie - ta zabawa staje ością w gardle, scena kogla-mogla - jakby dodana przez producenta na siłę jedynie winduję tragedię w górę (wskutek niemożności windowania czegokolwiek w dół) (chyba że mieszka się w chinach), demon - to the man, symbolika świadomie i celowo natrętna - nie przeszkadza, a nawet sprawnie działa. zwane nietzscheańskie drzewo wiadomości dobrego i złego, z rozpiętą koroną dotykającą gwiazd i korzeniami sięgającymi piekła - wielkie szczytowanie.

kocham pana, panie marku, bardziej niż giuliettę masinę.