Zdjęcia i muzyka bardzo ciekawie, mistycznie wręcz współgrają ze sobą. Nie można patrzeć i słuchać obojętnie. Jeśli chodzi o treść natomiast to przeintelektualizowany. Zwłaszcza koniec historii. Tyle minut śledzenia, by dowiedzieć się, w czym tkwił problem. Naiwne i zbyt wydumane jak dla mnie. Można było prościej a tym czasem reżyser pastwi się intelektualnie nad sobą, swoimi postaciami i nade mną.

Pouczająca historia lecz zbyt nadmierna w niej abstrakcyjność miejsc (scenografii) i postaci upuszcza krwi, temu co ludzkie. Co w realnym życiu mniej modlitewne a bardziej zróżnicowane, barwne ale także dużo prostsze.

Reżyser delikatnie za to mozolnie edukuje mnie, nas, siebie posługując się przy tym manekinami, które do rzeczywistości mają się tak jak perfekcyjne 1+2=3. Czyli, choć to wszystko bardzo prawdziwe, fundamentalne wręcz, to zarazem takie nierealne. Sztuczne, zbyt schematyczne. I nawet jeżeli wzorcowość ta pokazuje pewien mechanizm, jakąś naturę związku dwojga ludzi, to dzieje się to zbyt sztucznie. Dwie i pół godziny czystej filmowej matematyki z elementami życia. Intelektualny artyzm, produkt najwyższej, jakości zniekształcający jakość człowieczeństwa.