Oj zabolał ten film, zabolał i to wcale nie w pozytywnym znaczeniu. "Wygnanie" zaczyna się dość obiecująco. Minimalistyczne kino, która zdaje się obiecywać podróż w głąb mrocznej ludzkiej duszy. Niestety początkowe nadzieje szybko się rozwiały zastąpione najpierw przez niedowierzanie, potem przez szok, że Zwiagincew mógł nakręcić tak grafomańskie pseudometafizyczne dzieło.

Gwoździem do trumny jest dialog pomiędzy mężem a żoną gdzieś tak po godzinie trwania obrazu. Tak straszliwego bełkotu już dawno nie doświadczyłem w czymś, co ma ambicje bycia kinem artystycznym i to tym z wyższej półki. Niestety później jest już tylko gorzej: doktor 'Ivan Konował', cytat ze świętego Pawła i odżywające źródełko i w końcu półgodzinne retrospektywne zakończenie, które jest błądzenie po samym dnie pretensjonalności.

Banalna historia zostaje rozdmuchana do rozmiarów biblijnej apokalipsy. Mógłbym to jeszcze zrozumieć, gdyby bohaterowie wykazali się choć odrobiną życia. Tymczasem cały film, od początku po ostatnią minutę, przesiąknięty jest straszliwą apatią. Reżyser roztacza przed widzem wizję straszliwego ludzkiego dramatu, a ludzie, których on dotyka smęcą się po ekranie niczym jakieś zombie. Nie ma w nich życia, uczucia, pasji. I to ostatecznie dobija film.

Owszem zauważyłem dość specyficzną konstrukcję obrazu stworzonego na zasadzie par komplementarnych scen. Lecz wyrafinowanie budowy filmu umyka przy ciężarze jego beznadziejności narracyjnej.

Porażający zawód.

Niestety.