(...) Na najwięcej uwagi zasługuje, oczywiście, tercet pierwszoplanowy. Hedges wywalczył sobie nominację do Złotego Globu, bo wciela się w chłopaka całkowicie ubezwłasnowolnionego, a jednocześnie umiejącego odnaleźć w sobie wystarczające pokłady wolności i autonomizmu. Jego bohater przechodzi przez wyczerpującą podróż emocjonalną, a chwila, w której wykrywa swoje własne „ja” i postanawia sam decydować o swoim losie, jest na przemian piękna, przeszywająca oraz niespodziewana. Film „Wymazać siebie” był dla Kidman i Crowe’a pierwszą okazją do wspólnego występu na dużym ekranie, choć od lat łączy aktorów przyjacielska więź. Eamonsowie nie są ani prymitywnymi bigotami, ani karykaturami społecznymi, bo Edgerton nadał postaciom sposobny niuans. Nancy początkowo zamyka więc oczy na cierpienie swego syna, ale płacze razem z nim. W finale zostaje wręcz jego sprzymierzeńcem i przyjaciółką. Bardziej skonfliktowany jest Marshall, grany przez Crowe’a. Australijczyk o charakterystycznie wrogich rysach wciela się nie tylko w ojca, który musi przełknąć własne półprawdy i uprzedzenia, by nie stracić syna, ale też w pastora toczącego wojnę ze światem współczesnym.

„Wymazać siebie” to solidnie zrealizowane kino ku przestrodze, które przypomina nam, jak potężna jest siła akceptacji i przebaczenia. Tym bardziej kontrowersyjną jest decyzja United International Pictures (na FB: Tylko Hity!) o wycofaniu filmu z dystrybucji. Prawdy wymazać się nie da, więc o niej przypomnę: początkowo UIP chciał wprowadzić historię Conleya do polskich kin, a jako datę premiery podawano 1 marca. Być może prezesi dopiero po fakcie zdali sobie sprawę, że „Boy Erased” to dramat gejowski…

Pełna recenzja: We'll Always Have the Movies
(Wordpress)