Film zaczyna się tam, gdzie kończy się poprzednia część jednak fabuła jest na tyle prosta, że jej znajomość nie jest niezbędna. Po kilku przebitkach przypominających finał z 2014 roku poznajemy żołnierza, który łapie i dostarcza ocalałych do podejrzanego bunkra. Wkrótce jego losy splotą się z bohaterami wcześniejszego filmu.

Konwencja horroru komediowego jest utrzymana. Choć scenariusz nie zrzuca z krzesła, to w połączeniu z akcją, której jest sporo, nie razi, więc w sumie jest okej. Zombie są wykorzystywane na przeróżne sposoby, paleta broni szeroka, zęby szczerzą wszyscy, niezależnie od strony konfliktu. Realizacja nie trąci myszką, oczywiście nie jest to jednak blockbuster. Tempo jest z tych szybszych, więc nie jesteśmy zarzucani niepotrzebnymi zagwoztkami. Każdy, od początku wie jak unieszkodliwić żywego trupa i potrafi to zrobić. Sporo juchy, dziwnych min, na luźne spotkanie ze znajomymi w sam raz.

Minusem jest jednak lekka wtórność i powtarzalność. Relacje między bohaterami, mimo że dość jasno nakreślone, to nie poddane żadnej rozbudowie poza niezbędne minimum. Każdy, kto jest zaznajomiony z gatunkiem może również pokręcić nosem na przewidywalność scenariusza. Z drugiej strony, nikt tu chyba nie planował stworzyć kina moralnego niepokoju.


Generalnie, w swoim gatunku udane filmidło i samo w sobie, i jako kontynuacja. Czy gorsze czy lepsze od części pierwszej, to ciężko mi stwierdzić, bo nie pamiętam. Fani gatunku raczej dostaną to czego oczekiwali. Szału nie ma, ale jest szybko, sprawnie i momentami zabawnie. Trochę jak z dostawą jedzenia na imprezę.