Powiedzmy, że byłem odrobinę napalony na ten film. Naprawdę miałem ochotę na fajny film o surferach - ot, taka zachcianka. Niestety, spotkał mnie srogi zawód. Jedynym plusem są tu całkiem niezłe zdjęcia ukazujące ujeżdżanie fal. Reszta to już jakaś popelina. Zabrakło dobrego scenariusza, cała historia jest praktycznie wyzuta z dramatyzmu, nie ma tu żadnego napięcia, nie ma zajmujących dylematów, które nadałyby fabule tempo, a co najgorsze - nie ma ciekawych bohaterów. Postaci papierowe, w dodatku koszmarnie zagrane. Typ wcielający się w głównego bohatera to rzadko spotykany przykład aktorskiego drewna. Pałęta się po ekranie z miną kundla cierpiącego na rozwolnienie - obserwowanie jak męczy się przed kamerą to istna męka. Jego kompani bynajmniej wcale nie wypadają lepiej. Dochodzą do tego górnolotne wywody na temat filozofii surfingu, które zastępować mają dialogi. Każdy reprezentuje tu jakąś postawę, każdy ma wiekopomną misję do wypełnienia. Takie natężenie pretensji jest miejscami wprost nieznośne. Liczyłem na wyluzowaną pozycję rozrywkową, a dostałem natchnione misterium religijne, gdzie każda osoba dramatu nadaje się do odstrzelenia. Zalman King nigdy nie był twórcą wybitnym, i tak jednak spodziewałem się po nim w tym przypadku odrobinę więcej. Przeliczyłem się. Egzaltowanym nastolatkom, dla których Pattison jest talentem z najwyższej półki może przypaść do gustu. Dla mojej zmęczonej wątroby to jednak zbyt duży wysiłek.