''Wyspa tajemnic'' kończy się w następujący sposób: pacjent, były szeryf dowiaduje się o schizofrenii, która była spowodowana traumą jaką przeżył po tym jak jego żona utopiła ich dzieci, następnie ginąc z jego ręki. Po obejrzeniu filmu wszystkie niejasne wydarzenia teraz mają sens. Jest wiele argumentów za Teddy'm jako pacjentem, a brak jakichkolwiek za teorią spiskową. Przecież bohater nie odkrył nic co wskazywałoby na spisek. Co wiec mają tuszować? Na początku filmu mówił już o spisku i na końcu był dalej w punkcie wyjścia - nie znalazł żadnych dowodów, nic konkretnego. Po obejrzeniu filmu mamy wiele odpowiedzi na pytania. Poniższe fakty mają jedynie sens w ''teorii o pacjencie''. Dziewczynka pojawiająca się w snach była córką Teddego i wiedział o niej doktor. Jak wytłumaczą to zwolennicy teorii spiskowej? Ciało Chucka jakie Teddy widział na skałach to jedynie jego halucynacje, podobnie jak Rachel w jaskini. potwierdzeniem tego jest strzał z pistoletu, kiedy Teddy strzela do doktora - słyszy strzał, widzi kulę wpadającą w ciało - jednak po chwili okazuje się ze pistolet to zabawka... Kolejny argument to odwrócone litery w imionach i nazwiskach bohatera i wyimaginowanego podpalacza. Nawet pacjent, którego Teddy spotyka w celi próbuje mu wyjaśnić prawdę - jeśli przestanie szukać podpalacza to pozna prawdę. Są też inne fakty, które pewnie widzieli spostrzegawczy. Należy wrócić do momentu kiedy Teddy staje przed personelem - pielęgniarka wyraźnie się śmieje, nie jest przejęta i wystraszona, wygląda tak jakby uczestniczyła w przedstawieniu które ją śmieszy, a co dopiero mówić o stresie związanym ze śledztwem. Zachowanie Chucka od pierwszej chwili też było podejrzane. Sprawiał wrażenie obserwatora - mało mówił, a wciąż spoglądał na ''partnera'' (podopiecznego) sprawiając wrażenie wydającego diagnozę. Gdyby był zamieszany w całą aferę szpiegowską podrzucałby mu fałszywe dowody, starał się udawać ze pracuje razem z nim. On jedynie stał ze stoickim spokojem, wcale nie poruszony śledztwem. Dużo patrzył na pacjenta i go pytał niczym lekarz. Już sama pierwsza scena pokazuje wstręt szeryfa-pacjenta do wody spowodowany utopieniem jego dzieci przez żonę. Wszystkie wspomnienia i sny Teddego pasują do historii kiedy doktor w finale wyjawia mu prawdę. Skąd byłyby te sny - z jego domem, żoną, topiącymi się dziećmi, gdyby nie była to prawda? Przewidział już wcześniej to, co niby próbują na koniec mu wcisnąć pracownicy z doktorem na czele? Argumentów jest więcej. Film oglądałem po premierze i już wszystkiego nie pamiętam by od razu napisać.
Sama historia jest budowana w ten sposób że od początku wiemy o śledztwie i spisku. Finałowa końcówka w latarni ma zaskoczyć widzów (którzy nie oglądali filmów o podobnych końcówkach) i to robi przyzwoicie. Gdzie byłby element zaskoczenia jeśli okazałoby się ze bohater odkrył spisek, skoro wiemy już o tym od niemalże początku? Pamiętajmy że Teddy nie miał żadnych dowodów i spiskowa końcówka miałby sens gdyby na koniec je znalazł - jednak latarnia pusta, on wie już że ma halucynacje i zdaje sobie sprawę z choroby. Gdyby spisek istniał to doktor i strażnicy po prostu Teddego by uśmiercili, gdyby uznali że może im zaszkodzić. Po co się bawić w taką kosztowną i czasochłonną maskaradę?
Pacjent w końcu przypomina sobie wydarzenia przeszłości, zdając sobie sprawę z nawrotów choroby i mając świadomość ciężaru (żonobójca, który nie może znieść straty żony i dzieci) stwierdzając że ''nie chce żyć jak potwór'' i celowo idzie na zabieg. Takie zakończenie jest właściwe.
Osoby, które wciąż piszą o szpiegowskim zakończeniu najwyraźniej nie chcą dopuścić do świadomości tego że film miał właśnie w ten sposób zaskoczyć. Wolą żyć nadal w spisku w jakim żył bohater i mieć klapki na oczach. Pewne osoby wolą zakończenia z intrygą niż dramat psychologiczny. Jednak co to za intryga, która wcale nie zaskakuje? Teddy dość szybko wyjawił Chuckowi ''teorię spisku''. Sam autor książki odcina się od spisku, ponieważ miał do przekazania coś innego. Nie chodzi tu o interpretację lecz fakty. Autor chciał napisać zaskakującą książkę o człowieku, którzy przeżył traumę i popadł w schizofrenię, stworzył własny wyimaginowany świat. Ta książka i film jest dramatem psychologicznym, a nie sensacyjno-szpiegowską opowieścią. Sam bohater mówiąc ostatnie zdanie daje dobre podsumowanie - nie chce żyć jak potwór z ciężarem zabójstwa żony, śmierci dzieci. Wie że sobie z tym nie poradzi i wróci w swoją teorię spiskową, dlatego też woli mieć wytarte wspomnienia i idzie świadomie na zabieg. Ta końcowa rozmowa między pacjentem a lekarzem to kwintesencja Wyspy Tajemnic.