że film nie trafia do nas mimo uważnego oglądania i otwarcia na myśl reżysera. Tak było w moim przypadku z "Wyspą". Choć wraz z bohaterką przemierzałem na łodzi kolejne odcinki dzielące pływające tratwy, a wraz z bohaterem przeżywałem strach przed sobą samym i zdemaskowaniem przez policję, nie czułem magii. Może dlatego, że nie zrozumiałem, co reżyser chciał powiedzieć. Albo on nie mówił dość wyraźnie.

Głównym problemem filmu jest przepaść dzieląca bohaterów i jednocześnie ich związek, który ma coś z patologii i fascynacji zarazem. On przybywa nad jezioro, aby wynająć jedną z pływających tratw-domków i popełnić samobójstwo. Dlaczego? Bo zastał w łóżku żonę z kochankiem i odprawił ich na tamten świat. Nie widzi sensu życia i pewnie boi się - jak każdy człowiek - surowej kary. Ona zaś zawiaduje tym nietypowym "miasteczkiem na wodzie", dowożąc do domku klientów, prostytutki i towary, których potrzebują. Bywa, że sama odda się komuś, i jak można sądzić, robi to z głębokiej samotności, smutku i siły zwykłego popędu seksualnego. Nie jest niewiniątkiem, bo potrafi upomnieć się o swoje, a także zawalczyć gdy zajdzie potrzeba. Dlatego wyeliminowała prostytutkę, która przyjeżdżając do niedoszłego samobójcy, po prostu się zakochała. Dla naszej bohaterki była i pozostała tylko dziwką, która nie powinna pragnąć bliskości uczuciowej człowieka, którego ona pokochała. Choć czy to miłość, czy tylko fascynacja? Jedno jest pewne: ona uratowała mu życie, a on jej; ona trwała przy nim mimo jego oporów i złości, zaś z czasem także on zgodził się na jej niemą obecność i seksualne zbliżenia. Stali się mieszkańcami jednej tratwy, byli na wyciągnięcie dłoni - a jednocześnie nie wymieniali słów. Jakby w gruncie rzeczy nie było nic do powiedzenia... Jakby to, co pokazuje reżyser, było wypełnieniem rytuału natury, doświadczeń takich jak: zazdrość, fascynacja, żądza, walka i seks. Nietypowy obraz rajskiej wyspy...