Czwarty film Kim Ki-Duka jest chyba dziełem idealnie łączącym delikatność i symbolikę jego najsławniejszych dokonań, a zarazem brutalność, brud i patologię znaną z debiutów. I wyszło coś niezwykłego, jak ktoś już wspomniał- ohydny i piękny zarazem obraz.
Historia chorej miłości dwójki rozbitków życiowych- on stracił wszystko, mordując swoją żonę i jej kochanka, ona- nigdy nie miała niczego. Albo są razem i robią sobie krzywdę wzajemnie, albo osobno i wtedy krzywdzą sami siebie. To wszystko trudne do opisania, więc lepiej za mnie opowie to film. Dodam tylko że bardzo podobała mi się cisza która dominuje w "Wyspie" i dopełnia ją czasami muzyka. Kim opowiedział to wszystko bez słów, zostawiając tylko na naszym szlaku symbole-zagadki. Ryby symbolizują bohaterów, którzy kaleczą się na wzajem, ale potem pozwalają sobie żyć, wrzucają je z powrotem do rzeki, muszą pływać z bliznami. Pies jest dla mnie do dziś postacią nieodgadnioną. Mam za to hipotezę co do żółtego koloru domku, w Azji bowiem symbolem ochrony przed złem. Zło to cały świat, normalność, a nasi bohaterowie odgradzają się od niej i tworzą własny rodzaj "zepsutego dobra". Chcą tym dobrem się dzielić i odciąć od reszty. Może zagalopowałem się w interpretacji, niemniej film zmusza do myślenia i gwarantuję że stworzycie wiele własnych podczas seansu. Polecam.