SPOILERY

W zasadzie nie wiem od czego zacząć. Kim od samego początku wydawał mi się reżyserem, który ma swój styl. Nie stroni od brutalności, ale także trudnej miłości, dziwnych sytuacji damsko-męskich i przede wszystkim ukazywania kobiety, jako silnej jednostki...
Tutaj generalnie wszystko się zgadza. Jak napisałem w "chmurce" pod oceną - Koreańczyk rewelacyjnie połączył subtelność z brutalnością.
Mnóstwo jest w "Wyspie" symboliki. Różnej - od prościutkiej [chociażby spojenie się w serce haczyków] po trudną, naprawdę wymagającą od widza, jak chociażby ostatnia scena. Mogę jedynie przypuszczać, czym miało być ukazanie nieżyjącej już kobiety w niezatopionej, a jedynie podtopionej łódce oraz wchodzący w zarośla [umiejscowione w kobiecie] mężczyzna.
To kobieta była dla niego opoką, ratunkiem. Mimo cierpienia i niespecjalnie gentlemańskiego zachowania Hyuna, Hee-Jin oddała wiele, aby jego "wybranek" z nieciekawą przeszłością, mógł wyjść cało z opresji.
Oczywiście jej "walka" nie obyła się bez ofiar. Poświęcenie zostało maksymalnie zbrutalizowane poprzez wyrywanie własnych wnętrzności pięcioma haczykami...
Próby samobójcze to niejedyny brutalny fragment koreańskiej produkcji. Kim w otwarty sposób pokazuje przemoc wobec zwierząt - scena bicia psa [kolejny wspaniały symbol] oraz notorycznie ukazywane niezbyt PETA-owskie zarzynanie ryb. Zdecydowanie najlepszym fragmentem filmu, choć także - niestety - odegraną kosztem zwierząt, jest okaleczenie ryby do sushi. Było to nawiązanie do późniejszych losów głównych bohaterów...
Generalnie, "Wyspa" to pozycja obowiązkowa dla fanów Ki-Duk Kima, choć wielu odbiorców zapewne odbierze ten film jako chory lub nienormalny.