Kiedy oglądałem go jako mały szczyl, strasznie mi się podobał. Niedawno postanowiłem wrócić i niestety rozczarowanie. Początek książki skrócony tak, że w sumie nie za wiele z niego wynika, nadmiernie egzaltowane, pretensjonalne dialogi, przegięte, nienaturalne aktorstwo Pitta i Cruise’a. Potem się rozkręca, ale i tak film ratuje głównie postać Lestata – ma kilka dobrych scen i moim zdaniem dobrze oddano jego dynamikę emocjonalną oraz aktorstwo młodej Dunst – imo jedynej naturalnej aktorki w filmie. Postać Louisa wyszła mdła i jest grana mdło, mam wrażenie że Pitt przez cały film prezentuje jedną minę. No ale faktem jest, że pewnie Louis nieco trudniejszy jest do oddania na ekranie niż Lestat, bo jest mniej ekspresyjny. W książce poznawaliśmy jego perspektywę głównie poprzez różnego introspekcje, w filmie z oczywistych przyczyn tego nie ma. Tak czy inaczej, postać Louisa nieco nuży i męczy.
Podsumowując, jeżeli ktoś jest fanem tego typu dekadenckich klimatów albo książek Anne Rice, pewnie będzie bawił się dobrze. Dla reszty ludzkości – seans niekonieczny. Ja się bawiłem spoko głównie z sentymentu do książek które czytałem jako nastolatek.