cóż, skończmy wreszcie z romantyzmem, historia taka nie jest, a tu mamy znakomicie przedstawiony socrealizm...

To jest dziwna mieszanka pod tym względem. Z jednej strony nie da się oglądać obiektywnie, bo co i raz leci gadka o bohaterstwie narodu rosyjskiego, który skopał tyłek niezwyciężonym Niemcom; z drugiej mamy jakiś mizerny wątek romansu wojennego z Zojką i jej amantem; z trzeciej - film jest tak wyprany z emocji, że tłumy żołnierzy są de facto mięsem armatnim; z czwartej - odsuwa się to mięso armatnie z kadru na rzecz techniki, więc nie mamy tutaj nawet masowego armageddonu, tylko kilka sprawnie działających kup żelastwa.

I bądź tu mądry - nie dokument, bo propaganda; nie propaganda, bo przegląd techniczny uzbrojenia; nie przegląd techniczny, bo romans; nie porządny romans frontowy, bo panienka bardziej zasłużyła się bieganiem pod ostrzałem, niż opatrywaniem rannych, jak przystało sanitariuszce Małgorzatce (gdyby naprawdę tak opatrywali rany, to większość facetów kipnęłaby w ciągu dwóch dni...).
Ech...