To nie jest kolejny kryminał w stylu noir. Podczas jego lektury czuję zapach lampowego telewizora B&W z 70. lat, gdy oglądałem specyficzne filmy z bratnich w socjalizmie Węgier. To był kraj z jedną z największych śmiertelności z powodu samobójstwa. Filmy stamtąd jako jedyne chyba w demoludach pokazywały nagość. Węgrzy mają jakąś swoistą fatalność w sobie. Tchną immanentnym pesymizmem, rozpaczą, mrokiem, które pochylają ich karki a na plecach żerują kruki bez duszy.
Zwróciliście uwagę na ich stosunek do kobiety? Porucznik wegetująca z równie mrocznym dzieckiem w spelunie z wielkiej płyty, bez szansy na awans, który otrzymują jedynie cuchnący potem, koniem i tytoniem, mający się za władców lokalni maczyści.
W tym klimacie róża empatii i wrażliwości, przez pomyłkę zakwitła na zgliszczach bóg jeden wie czego, nawet swą czerwień ma w kolorze popiołu.
W kinie skandynawskim, pani porucznik miała by siłę ze źródłem w samoświadomości wagi swej kobiecości. W Europie centralnej i wschodniej to nie jest możliwe. W tych miejscach jesteśmy skazani na zinstytucjonalizowaną, mafijną przemoc nasączonych tokajem, bimbrem, siwuchą (niewłaściwe skreślić w zależności od kraju pochodzenia filmu) "królów życia", którzy ołtarzowi świecę a diabłu ogarek, byle wrócić do domu, w którym odreagują to czego nie rozumieją, a co podświadomie przypomina im o tym, że są nikim.
Dobre, choć straszne, węgierskie kino, pozbawione nadziei, rozdmuchiwanej dla biezdurnych jakimś żałosnym zakończeniem w stylu anglosaskim.