Zgadzam się, zapowiadało się ciekawie, a potem się zrobił typowy francuski film - skakanie z łóżka do łózka i nudyyy.

To film biograficzny i on właśnie tak żył!

No właśnie. On tak żył. Przecież tutaj te oba światy - zawodowy i prywatny - ciągle się przenikają. Wg mnie czuć w tym filmie ciekawą atmosferę - te zadymione kluby, muzyka (!!!) i on - czy dlatego tak nieszczęśliwy prywatnie, bo całą duszę poświęcał projektowaniu - czy może dzięki temu, że prywatnie tak nieszczęśliwy znalazł odskocznię w sztuce projektowania mody i jej oddał swoje życie? To są pytania, które przewijają się przez cały film. Każdy widzi to co chce. Jeśli są uprzedzenia to zawsze obraz dwóch facetów w łóżku przesłoni całą resztę...

Ludzie jak czegoś nie znają lub nie rozumieją, zawsze będą negatywnie na to patrzeć.

Muzyka jest jednym z mocniejszych elementów w tym filmie. I całkowicie się z tobą zgadzam. Film nie jest cukierkowo-różowy, przedstawiona miłość jest trudna, ukazane jest jak Yves właściwie nie może sobie poradzić ze swoim geniuszem.
A z drugiej strony film nie jest obleśnie kontrowersyjny. Homoseksualizm w zasadzie nie jest tu przedstawiony tylko po to, żeby wzbudzić sensację i przyciągnąć widzów.