bo coś wydaje mi się, że o ten grzech tu głównie chodzi. Zakonnica Matylda jest pewna, że wiara czyni cuda, więc pości, by przestał lać deszcz i przestali ginąć ludzie (siebie postrzega jako chodzącego po wodzie Chrystusa); anorektyczka Elena wstydzi się swojej grubawej córki Lindy, więc ciągnie ją po coraz wymyślniejszych terapiach odchudzających (skłania się nawet ku resekcji żołądka); Gustavo, mąż Eleny, który jest zamożnym architektem i wykładowcą akademickim, sądzi, że pozjadał wszystkie rozumy (tu: problem z zatkaną kanalizacją), a do tego romansuje z peruwiańską, pulchną studentką, bo żona mu jest za szczupła, że tak powiem. Grzech pychy Bross wizualizuje tak istotnym elementem natury ludzkiej jak pożądanie. I chodzi tu zarówno o pożądanie w sensie psychicznym - chęci postawienia na swoim (matka chce chudą córkę, zakonnica chce, by przestało padać), jak i w sensie fizycznym (mąż sypia ze studentką, zakonnice objadają się smakołykami, żona zmusza córkę do terapii).
Jest ten film obrazem trudnym, bo - jak na dzisiejsze czasy - toczącym się wolno, bez fajerwerków, błyskotliwych dialogów i gwiazd w obsadzie, ale - wg mnie wartym poświęcenia nań ponad półtora godziny swojego życia. W rytm lejącego się na świat deszczu zostajemy zaproszeni do refleksji. Nad sobą. Być może odkryjemy, że wcale nie jesteśmy tacy piękni i cacy, jak nam się wydaje.