Młodzieniec zamieszkujący dzielnicę Shinjuku zostaje brutalnie zamordowany, a towarzysząca mu dziewczyna wysmarowana jego krwią i zgwałcona. Kto mógł dopuścić się takiego barbarzyństwa? Odpowiedzi na to pytanie szukają nie tylko policjanci, lecz przede wszystkim ojciec zmarłego, wiejski listonosz. Jako nowicjusz w wielkomiejskiej dżungli jest przerażony jej zgiełkiem i bezwzględnością. Jeszcze bardziej niż brudne Tokio oburzają go snujący się po nim młodzieńcy, zamroczeni alkoholem, upaleni narkotykami, porzucającymi ideały dla łatwej przyjemności pod postacią w/w używek i szybkiego seksu. Czy oni wszyscy już zapomnieli, że ich przodkami byli dzielni, pełni honoru samuraje?!?
Pomimo ogarniającego go obrzydzenia do tych pryszczatych degeneratów, bohater z uporem maniaka wypytuje się każdego z nich o swego zmarłego syna. Wreszcie pada ksywka typa, który prawdopodobnie popełnił tę zbrodnię: Shinjuku Mad! Jak się okazuje, jest to radykalny rewolucjonista, który zamarzył sobie zniszczenie kapitalistycznej Japonii poprzez utopienie jej w morzu krwi. Mordercza krucjata rozpoczyna się od eliminacji zdrajców sprawy. Czy to właśnie Shinjuku Mad zasługuje na miano współczesnego samuraja?

Bardzo ciekawy w tym filmie, dla niepoznaki zaklasyfikowanym jako pinku eiga, którym raczej nie jest (seksu w nim tyle, co kot napłakał), jest niejednoznaczny stosunek Koji Wakamatsu do młodych gniewnych. Najwyraźniej rozumie ich racje, ale gani krótkowzroczność i potępia metody. A może umoralniający ton to zmyłka, aby film mógł być wyświetlany? Sprawa nie przedstawia się jednoznacznie, być może kluczowy był w tym wypadku sam odbiór filmu, odpowiedź na pytanie, do kogo właściwie był on adresowany - czy do zbuntowanych wyrostków, czy do przedstawicieli klasy średniej, czy też jeszcze do kogoś innego? Sprawa do głębszego zbadania!
Pod względem realizacji jest to klasyczny Wakamatsu, stylowy pomimo ograniczonego budżetu. Gdyby wszystkie filmy niezależne były na takim poziomie...