Cztery irańskie historie jak etiudy filmowe koncentrują się wokół kary śmierci. Okazuje się, że będąc częścią państwa, trzeba być częścią jej wymierzania. Ale to nie jest takie oczywiste. Mohammad Rasoulof pokazuje na przemian zgodę i determinację, by się wobec tego buntować. Pierwsza i trzecia opowieść obrazują dramat tej zgody w zupełnie innej tonacji, za pomocą całkowicie różnych środków formalnych, między innymi umieszczając bohaterów w innych przestrzeniach, z innymi dylematami. Druga i czwarta nie mają jednak w sobie idei humanistycznej wyższości. Wydaje mi się, że chodzi o nieprzystawalność ludzkiej natury do zabijania i cały szereg dramatów, które tu są świetnie uwypuklone. Bo nasza cała władza – jak mówi jedna z bohaterek – to umiejętność powiedzenia „nie”. Co zrobić z tą władzą w opresyjnym systemie? Wstrząsający, znakomicie nakręcony, przejmujący przede wszystkim długimi ujęciami niepewności. Bardzo dobry.