Co może zrobić osoba bita i poniżana? Odreagowywać. Jak? Poprzez bicie i poniżanie innych, słabszych od siebie. W ten sposób osoby słabe odbijają sobie na innych swoje kompleksy. Straszne, jeśli takie rzeczy dzieją się zaciszu domowego ogniska. Jeszcze gorzej, kiedy staje się to częścią systemu.
Młody Erik jest na najlepszej drodze do życiowego rynsztoku. Poniżany przez ojczyma, bity za byle co, przepełniony jest agresją. Kiedy daje jej ujść, nikt nie jest bezpieczny. Ostatnią deską ratunku jest dla niego prywatna szkoła z internatem. Początkowo wszystko układa się dobrze, lecz już wkrótce okaże się, że Erik wcale nie uciekł od szykan psychicznych i fizycznych. Oto w szkole panuje usankcjonowane prawo silnej pięści, gdzie starsi mają silną pięść, a młodsi mają pełno celów na ciele, gdzie ta pięść może wylądować. Erik nie zamierza grać w tę grę, nie zamierza być uległy, dawać się poniżać. Jednak dzięki przyjaźni z niezwykle rozgarnięty acz fizycznie odstającym od reszty Pierrem oraz pierwszej prawdziwej miłości Erikowi udaje się poskromić swoje agresywne instynkty. Jednak przyjdzie mu za to zapłacić bardzo wysoką cenę.
"Zło" to połączenie klasycznych filmów o chłopcach z internatu jak "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" czy "Inny kraj" z "Buntownikiem bez powodu", do którego film odwołuje się nie tylko w dialogach ale w całej estetyce obrazu i kompozycji narracji. Reżyserowi udało się bardzo dobrze pokazać mechanizm samonakręcania agresji, koło obłędu, z którego wyjść jest bardzo trudno. Zaskakująco dobrze poradził sobie z główną rolą filmowy debiutant Andreas Wilson. W Szwecji zapewne czeka go całkiem niezła kariera filmowa, w czym na pewno nie zaszkodzi mu jego uroda (po seansie można było usłyszeć nie jeden głos zachwytu).
Sam film jednak wydał mi się jakiś niepełny. Mimo wszystkich tragedii w jakie "Zło" obfituje, film okazał się nadzwyczaj pogodny... chyba trochę za bardzo. Przez to jakby stracił na wiarygodności.