Bardzo trafnie. W podobny sposób odczytałem ten film - jako pewnego rodzaju przenośnia/symbolika/metafora życia (z tym, że psuje ją jeden element).

Ile to razy wydaje nam się, że oto już, złapaliśmy zajączka - już, już go mamy pod ręką - wystarczy jeszcze trochę poczekać/popracować/coś zrobić.
(uwaga mogą być spoilery)

Tutaj jest to okupione cierpieniem i praktycznie utratą życia, i na tej pustyni opuszczenia, kiedy jesteśmy tylko my, bo poświęciliśmy wszystko, przyjaciół, rodzinę, jesteśmy na granicy wyniszczenia, pojawia się bóg w postaci kobiety i mówi, chodź- nie warto.

Odtrącamy go.

On potem wraca raz jeszcze, i ponownie chce nam pomóc jakby mówiąc - ej, nie warto naprawdę, chodź, tam jest woda, życie jest lepsze niż to tutaj.

Odtrącamy go i zostajemy sami, na pastwę życia i śmierci.

Film psuje zakończenie. Ten drugi koleś powinien przeżyć - wtedy przekaz filmu byłby o wiele mocniejszy.

Kapitalnie napisane,nic dodać,nic ująć.