długo wzbraniałem się przed tym filmem, obawiając się przede wszystkim konfrontacji z gargantuiczną koafiurą simone signoret. a niepotrzebnie, bo becker, choć wierny realiom i skrupulatny w ich odtwarzaniu, wykorzystuje ten sztafaż przede wszystkim do maglowania swoich ulubionych tematów, wśród których dominuje, oczywiście, motyw kumpelskiej lojalności wzmacniający melodramatyczny wątek pierwszego planu. więc niby te powłóczyste kiecki i chłopaki ze sprężynowcami, jednak namiętności na wskroś współczesne. albo raczej – ponadczasowe. i twarz signoret na końcu – nie do zapomnienia.