Sergio Leone unikalną kompozycją środków pokazuje schemat przebiegu zdarzeń bliski filmom akcji. Zaskakują niezwykłe procedury konstruowania opowieści, wzbudzania zainteresowania widza będące stosowną rekompensatą za jakość obrazu.
Wyjawianie szczegółów fabuły, przedstawianie bohaterów odbywa się w niezwykle skromny sposób. Widzowi podaje się część informacji, które zamiast wyjaśniać nadają właściwe znaczenie faktom.
Za przykład może posłużyć koncepcja napadu na bank ilustrowana odliczaniem wyznaczającym właściwy moment rozpoczęcia ataku. Podobnie sceny wysiadania z pociągu, meldowania się w hotelu, szacowania umiejętności konkurenta(zdobywania i weryfikacji[!] danych) są przemyślanymi trikami polegającymi bardziej na gestach, działaniu niż słowach. Powstające niedopowiedzenia ułatwiają marginalizację mało istotnych wątków, których można się domyślać w dowolny sposób bez szkody dla sensu całości. Uwagi nie rozprasza również malejąca (wraz z zapotrzebowaniem na udział osób trzecich w rozwoju akcji) ilość mieszkańców miast - kluczowa część przygody ma miejsce w ‘opustoszałym’ Agua Caliente.
Zyskują na tym wszystkim oczywiście bohaterowie i ich wizerunek.


Podobno w latach 60-tych oburzała w tym filmie brutalność łowców nagród samodzielnie wymierzających sprawiedliwość... Współcześnie zadziwia tłumaczona wyłącznie inteligencją i sprytem współpraca rozdzielających się wspólników, kalkulacja kolejnych posunięć ściganego listem gończym bandyty. Dla osoby lubiącej filmy s-f (zawierające rozwiązania takich zagadnień różnorodnymi, bardziej złożonymi metodami) „Za kilka dolarów więcej” może być interesującą, diametralną odmianą.