Dużo już napisano o filmie, więc zwrócę uwagę tylko na scenę rozmowy w restauracji. Aktorzy rozmawiali z dublerami. Mniejsza o różną liczbę szklanek na stole, chyba inne okulary dublera itp. Rzuca się przede wszystkim brak chemii między aktorami, patrzenia sobie na żywo w oczy. Nawet trick filmowy, że niby obydwaj są w kadrze nie pomógł, a zaszkodził, bo Brad nie wiedział gdzie patrzeć. Wiem, że jest to często stosowane, bo nawet gdy są wszyscy na planie a jedna kamera, to aktorzy muszą grać powiedzmy "podwójnie". Jednak tutaj, gdy aktorzy niemal świetnie wygłosili swoje kwestie do "pustej ściany", efekt dla mnie utrzymał się do końca filmu, a może i był od samego początku :/ Wyszło więc świetne wyreżyserowane byle co.
... chyba że macie siły na głębszą analizę fabuły i/lub umiejętność wczuwania się w każdej sytuacji.