Zapomnijcie tylko nazwisko reżysera i wszystkie te wydumane opinie na temat Zagubionej autostrady. Usiadźcie wygodnie w fotelach i ogladajcie z uwolnionym umysłem. Spoileruje. Fred to mega zazdrosny gość mający problemy z potencją. Do tego ma też nieźle zrytą psychę i poważne problemy z pamięcią. Poprzestawiany film Lyncha to obraz umysłu Freda. Fred morduje swoją żonę i ucieka policji autem (końcowa scena). Dorwali go i wsadzili do wieżienia. Póżniej skazali na karę śmierci. W miedzyczasie poprosił o aspiryne i dostał coś mocnego na sen od lekarza. W celi już usypia. Proszę zwrócić uwagę na przejście z jednego ujęcia w celi do płonacej chaty. Przejście w stylu teatralnej kurtyny. Od tamtej pory reszta to sen wymieszany z chorą psychiką Freda. Końcowe ujęcia na pustyni - nie da się rozmawiać z podciętym gardłem. Wszystko to senbe mary. A Fred ma niezły ładunek emocjonalny do przerobienia wiedząc że pójdzie na krzesło elektryczne. Dlatego woli nadal uciekać i bawić się w swoje alterego i lustrzane odbicia swojej postaci i swoich czynów.