Odpalając film, przyzwyczajona byłam do animacji Disneya, czyli dość wysokiego poziomu i pełna nadziei, że Zakochany Wilczek mu dorówna, przynajmniej spróbuje. Z tym jednak było różnie...

Po pierwsze, nie podoba mi się kreska i animacje wilków. Patrząc na niektóre, ciężko w ogóle stwierdzić co to za zwierzęta... wyglądają pluszowo i nienaturalnie, trochę cukierkowo, anatomicznie są słabe. Ok, rozumiem że zamysł był taki, żeby wilki właśnie nie były groźne i żeby przedstawić je w lepszym świetle, ale tu z kolei są mało wilcze i mocno uczłowieczone (te powiewające na wietrze grzywki). Animacja jest robiona niestarannie, chyba metodą kopiuj wklej, bo identyczna u każdego w niektórych scenach (choćby ten dziwny "taniec" na końcu, czy biegnące karibu). Grafikowi za mało zapłacili czy co?

Teraz co mnie najbardziej razi - KOMPLETNA porażka, jeśli chodzi o oddanie hierarchii społecznej wilków! Kto twierdzi, że ten film jest pod tym względem realistyczny, niech się puknie w łeb i poczyta, jak to faktycznie wygląda u tych zwierząt. Alfy i omegi? Jest JEDEN osobnik alfa i JEDEN omega, a nie po połowie stada na każdą rangę! Masakra. W ogóle skąd się bierze ten podział... nawet szczenięta z jednego miotu mogą być i alfami, i omegami... kompletnie bez sensu! Jako miłośniczkę zwierzęcej psychologii strasznie mnie to razi i jak dla mnie tworzy fałszywy obraz wilków. Są właściwie tylko dwa typy charakterów u wilków z tego filmu - zaradny i groźny alfa i ciapciaty, niepoważny omega. Niczego poza tym. Świat nie jest przecież czarno biały! Ogromny minus za to. Rozumiem, że to bajka, ale jak patrzę na posty ludzi którzy twierdzą że to oddaje faktyczne wilcze zachowania to najchętniej dałabym im coś mądrego do poczytania na ten temat. Żenada.

Sama fabuła nie jest najgorsza, motyw od dawna znany. Zakazaną obyczajowo miłość wykorzystano choćby w "Król Lew 2", "Pocahontas", "Tarzan" itd., ale Disney jednak zrobił to dużo lepiej. W "Zakochanym wilczku" brakuje jakiegoś napięcia, akcji, rodzice zakochanych w miarę szybko to akceptują. Wszystko toczy się trochę za szybko i za prosto, nie trzyma w napięciu. Momenty walki są źle narysowane, niedokładnie i nierealistycznie.

Żeby nie sypać samymi negatywami, muszę dodać, że postać Humpfrey'a wzbudziła we mnie sporą sympatię. To chyba pierwszy film, który tak trafnie oddaje, czym jest tzw. friendzone. W niektórych momentach aż bolało :< to chyba ukłon w stronę nieco starszych widzów, choć również pewnie zrozumiały dla dzieci. Sympatyczny Humpfrey może nie jest najsilniejszy i najbardziej charyzmatyczny, ale za to ma dobre serce, szczerość i poczucie humoru. Jest jak dla mnie bardzo pozytywną postacią i całkiem udaną.

Poczucie humoru jest średnie, poza nielicznymi dość zabawnymi momentami (które zrozumieją prędzej starsi widzowie). Jak zazwyczaj lubię poboczne, głupkowate postacie dodające smaczku (np. łosie w "Mój brat niedźwiedź"), tak tutaj dwójka tych gęsi, kaczek? jakoś mnie irytowała. Humor w "Zakochanym wilczku" opiera się głównie o rzeczy typu efektowne upadki, głupie miny, dźwięki, pokazywanie tyłka itd., jak dla mnie średnio zabawne, jeśli nie mało.

Właściwie jedyne co podoba mi się w tym filmie, to jego emocjonalność i mądre przesłanie, wzruszające momenty, towarzyszące cały czas poczucie nadziei. Mimo całej swojej niedoskonałości, jest zdecydowanie pozytywny. Polecam dla osób niewymagających pod względem produkcji i fabuły.

Podsumowując:
+ miłość ponad wszystko!
+ sympatyczne postacie

- słaba animacja i kreska
- NIEREALISTYCZNA HIERARCHIA!
- kiepskie poczucie humoru
- mało akcji