To zależy od interpretacji. Moim zdaniem Antiviral to historia miłosna przedstawiona w alternatywny, trochę upiorny sposób zdeterminowany przejaskrawionymi absurdami obecnych czasów. Główny bohater jest beznadziejnie zakochany w Geist, lecz wszechogarniający kult jednostek-celebrytów, obojętność wobec zwyczajnych ludzi (do których Syd niewątpliwie należy) oraz introwertyczna natura chłopaka nie pozwalają mu ujawniać swoich uczuć. Mężczyzna nie chce być kolejnym przeciętnym fanem, pragnie wzbić się ponad to, a szacunek szefa i rzetelnie wykonywana praca w prestiżowej klinice zbliżają go do gwiazdy. Powtarzające się sny chłopaka, w których odwiedza Geist i pobiera jej krew są metaforą zbliżenia fizycznego, którego podświadomie pragnie. Są to sny erotyczne zakochanego chłopaka, choć przekazane w zawoalowanej formie. Syd nie plotkuje na temat Hanny, jej chorób czy domniemanej deformacji ciała, gdyż darzy ją szacunkiem. Gdy spotyka w pracy Dereka, który pobierał od Geist próbki krwi na jego twarzy maluje się złość i zazdrość, a gdy w końcu zostaje oddelegowany do chorej Hanny spełnia się jego najskrytsze marzenie. Zwróćmy uwagę na jego niepokój, gdy dowiaduje się, że dziewczyna umiera, czułość z jaką dotyka jej ramienia przed pobraniem krwi, troskę z jaką sprawdza, czy dziewczyna oddycha, gdy leży zakrwawiona w łóżku. Gdy dowiaduje się, że Geist umiera, Syd aplikuje sobie jej krew by umrzeć razem z nią. Sam żyje jak asceta, a miłość do dziewczyny jest jedynym silnym i znaczącym faktorem w jego bezbarwnym codziennym życiu. Pragnie znaleźć antidotum na chorobę nie tyle po to, by uratować siebie, co swoją ukochaną, a ponieważ doskonale zna swoje środowisko zawodowe wie, że może jej pomóc, nawet jeśli wiąże się to ze współpracą z konkurencyjną kliniką. W tym momencie Syd staje się bohaterem ratującym życie ukochanej, walczy o siebie, bo bez niego oboje nie mają szans na przetrwanie. Ostatnia scena świadczy o tym, że jego miłość przerodziła się w prawdziwą obsesję.