Moim skromnym zdaniem Takeshi Kitano troszkę niestety popsuł legendę Zatoichiego. Chiał te opowieść zrobić po swojemu - fakt, właściwie nawet mu się to udało, ale konwencja jest wg mnie nietrafiona. Pierwsze potknięcie: kulejąca narracja i chaotyczna fabuła - momentami wieje nudą; drugie potknięcie: cały ten hack'n'slash, cięcie, krojenie i kiczowata krew; trzecie potknięcie: zniekształcona postać Ichiego. Zatoichi to Shintarô Katsu i innej możliwości po prostu nie ma. W klasycznych filmach Ichi to jak najbardziej honorowy, oddany wojownik, oczywiście chwilami nieco cwaniakowaty i momentami wręcz złośliwy, ale jednak prawy i - kiedy potrzeba - uprzejmy. Takeshi oczywiście zrzyna co nieco z Katsu, ale chodzi tu bardziej o takie "szczegóły" jak sposób chodzenia, sposób walki (miecz z ostrzem skierowanym ku dołowi) czy słynna poza z delikatnie wyciągniętym mieczem trzymanym na wysokości schylonej głowy (http://en.wikipedia.org/wiki/Zatoichi). Ale po co to, skoro u Niego został pozbawiony jakichkolwiek emocji, do tego po miecz sięga zdecydowanie zbyt często? Ten film wygląda troszkę bardziej jak parodia niż hołd złożony serii o Zatoichim. Nie będę zaprzeczać: widać w tym wszystkim kunszt Kitano, który choć zrobił ten film "innym na złość", zrobił go na poziomie, serwując stylowy "inteligentny film ze sporymi elementami akcji". Dlatego też nie postanowiłem, pomimo widocznych i rzucających się w oczy wad, zrównywać obrazu z ziemią. 7 ze sporym minusem w dziesięciostopniowej skali.