Film ferpekcyjny. Czyli na pewno nie perfekcyjny.
Álex de la Iglesia już nie raz udowadniał że ma spory talent. Niestety scenariusz nie należy do najlepszych, więc film ogląda się dobrze głównie dzięki całej masie smaczków, które poupychał między scenami. O nich wspomnę w następnym akapicie, a teraz rozprawię się z tym co mi się nie podoba.
"Zbrodnia ferpekcyjna" w dużej mierze nie odbiega od współczesnych standardów komediowych. Perfidny "casanova" dostaje nauczkę za swoją niegodziwość, a większość zwrotów akcji jest do przewidzenia, bo oglądaliśmy je już w niejednej amerykańskiej produkcji. Czasem korzysta się z nich by później stworzyć przewrotną puentę sceny. Ale na ogół wiele rzeczy jest widoczna jak na dłoni. Choćby wszystkie zamiary Lourdes. Jest tu też sporo bardzo naiwnych i nieświeżych zagrań. Na prawdę mamy uwierzyć w dar przekonywania Rafaela, który jedynie rzuca pochlebstwami? Później jego tłumaczenia przed policją bazujące na gierkach słownych przypominają raczej najsłabsze występy Jima Carreya. W końcu poznajemy rodzinę bohaterki która jest dziwna dla samej dziwności... Bo będzie to niby zabawne... Takich momentów na prawdę można było nam oszczędzić bo trafiłem na nie za często gdy z nudów włączałem Polsat po 20.
De la Iglesia na szczęście lubi czasem zaskoczyć nas niewielką dawką makabry. Krwawe momenty są zawsze niespodziewane i nakręcone z olbrzymim dystansem. Twórca nie omieszkał także nawiązać do klasyki (między innymi samego Bunuela) i popkultury. Zakończenie okazuje się bardzo pozytywne w stosunku do reszty filmu, bo zawiera klarowne, ale niebanalne przesłanie. Nie ukrywam- kilka niezłych scen tu znajdziemy. Tym większy zawód że sąsiadują z przeciętnymi fragmentami.
Wielbiciele reżysera mogą sprawdzać w ciemno. Reszta lepiej niech się zastanowi...