Właśnie jestem po seansie; zgadzam się z Tobą w pełni i nie mogę się nadziwić jak to możliwe że obraz jest tak mało znany i niedoceniany...

Chyba rzeczywiście z dramatów to ten wyszedł Allenowi najlepiej. Match Point to raczej echo po tym filmie.
Ale musze przyznać, że zawsze z prawdziwą przyjemnością oglądam w tym filmie Alana Aldę. Uwielbiam go, a tu daje prawdziwy popis jako megaloman-producent.

Bardzo trafne i ciekawe te Twoje spostrzeżenia. Wprawdzie ten akurat film Allena do moich ulubionych nie dołącza, ale finał jest świetny. Plus kilka równie dobrych fragmentów, np. rozmowa przy stole we wspomnieniach Rosenthala i stwierdzenie o zwycięzcach piszących historię. I - na co zwróciłeś uwagę - ta prawda tyczy się także jednostek. Wygrywają nie ci, którzy mają rację, ale ci, którzy głośniej krzyczą. Sprytniejsi, bardziej przebojowi, bezwzględni.

Uwielbiam ten mądry, piękny i smutny film. Co prawda, odpowiada tak doskonale mojej osobistej wizji świata, że chyba nie mógłbym go nie lubić nawet, gdyby był gorszy, niż jest. Zakończenie należy do najgłębszych kawałków filmowych, jakie widziałem. Zawsze zostawia mnie w głębokiej zadumie i kocham ten moment.

Cóż, tak to już jest: spryciarze, cynicy, cwaniacy, tchórze i oportuniści zwycieżają kosztem szczerych, wrażliwych i szlachetnych. Herbert pisał w "Przesłaniu Pana Cogito": "niech nie opuszcza ciebie twoja siostra Pogarda / dla szpiclów katów tchórzy - oni wygrają / pójdą na twój pogrzeb i z ulgą rzucą grudę (...) powtarzaj wielkie słowa powtarzaj je z uporem / jak ci co szli przez pustynię i ginęli w piasku / a nagrodzą cię za to tym co mają pod ręką / chłostą śmiechu zabójstwem na śmietniku". W "Zbrodniach i wykroczeniach" nie mamy być może tak mocnego przesłania, by trwać przy zasadach bez względu na konsekwencje, ale niech wolno mi będzie takie porównania czynić, bo i w chłodnej, "wyrachowanej" szlachetności i żelaznej moralności Herberta, będącej u niego celem samym w sobie, i w gorzkich tak naprawdę konstatacjach Allena względem życia - a przecież zawierających jakiś cichy, "zrezygnowany" optymizm - znajduję coś, co trafia do mnie jak mało która myśl. :)

Świetny film. Jeszcze nigdy Allenowi nie udało się zrobić tak dobrego dramatu. Lubię ten film, bo jest to jeden z najdojrzalszych tworów Woody'ego.