[Tekst zawiera spojlery]

Pamiętam, jak po seansie „Niezgodnej” uderzyło mnie podobieństwo filmowych realiów do perypetii uczennicy stereotypowego ogólniaka. Swoimi spostrzeżeniami podzieliłem się nawet na forum (http://www.filmweb.pl/film/Niezgodna-2014-629764/discussion/Dlaczego+%22Niezgod na%22+jest+kinem+%22highschoolowym%22,2502906), czekając w napięciu kolejnej części. „Zbuntowana” tylko potwierdziła moją teorię, którą czołobitnie ośmielam się przedstawić. I tak, jest ona pisana z przymrużeniem oka.

„Zbuntowana” rozpoczyna się, kiedy Tris wraz z kilkoma nicponiami ucieka z centrum miasta, trafiając do new-age'owej osady, o której nie mogę myśleć już inaczej, jak tylko o koloniach, rodem z komedyjek z lat osiemdziesiątych („Pulpety”!). Wskutek konfliktu, do którego dochodzi, a jakże, na stołówce, Tris i Miles Teller trafiają na dywanik do kierowniczki obozu. W międzyczasie siły porządkowe urządzają w barakach kipisz a Tris, Czwóra i Kaleb uciekają, by ostatecznie wskoczyć do rozpędzonego pociągu. Spotykają tam ciekawe plemię „Nieprzyporządkowanych” pod egidą Huckelberry'ego Finna i „fajnej mamuśki”. Jak odczytywać można tą ciekawą grupę? Ano jako wagarowiczów, rozbijających się po pustostanach i pijących tanie winko pod melodie Dead Kennedys. Nieprzystosowani kontestują obowiązujące porządki, żyjąc na uboczu znanego świata, przygotowując się do rewolucji i kartkówki z „przyry”.
W dalszej części filmu Tris trafia na tereny „Prawych” (o nich już pisałem w zalinkowanym wyżej poście; dodam tylko, że chodzi oczywiście o pierwszy rok – dzienne stacjonarne), gdzie poddana zostaje działaniu serum prawdy. Podobny egzamin byłby prawdziwym horrorem dla niejednej licealistki; nie inaczej jest więc z Tris, która szybko traci koleżankę (prywatnie, córkę znanego rockmana, grające w nieco lepszej serii o zbuntowanych nastolatkach). Jestem pewien, że niejeden czytelnik był świadkiem domówkowego „skandalu”, kiedy alkohol rozwiązał psiapsiółkom język o dwa słowa za bardzo.
Ostatecznie Tris ląduje w szponach pani dyrektor (Kate Winslet), która zmusza ją do nadludzkiego wysiłku, ażeby złamać zabezpieczenia jakiegoś magicznego pudełka. Obiecująca scena, kiedy Tris zostaję spętana mrowiem macek szybko ustępuje miejsca serii halucynacji (panie, toż to Philip Dick!), w czasie których dziewczyna dowieść musi swoich zdolności. Jest to, moim zdaniem, najciekawszy fragment filmu, w ciekawy sposób ukazujący presję, jaką wywierać mogą dorośli na utalentowaną młodzież, niezależnie czy chodzi o grę na skrzypcach czy maturalne egzaminy. W końcu Niezgodna uciera dyrektorce nosa w uczciwej walce i, zwycięska, opuszcza szkolny gmach.
W ostatnich scenach widzimy ją, jak idzie pośród wiwatującego tłumu pod rękę ze swoim przystojnym, niepokornym chłopakiem - Czwórą. Tris została w końcu królową balu i najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Mury miasta sypią się, odsłaniając świetlaną przyszłość.