Fabuła filmu jest dość sztampowa. Grupka młodych mężczyzny tworząca coś na kształt gangu na czele z eks-więźniem, porywają i gwałcą córkę kandydata na prezydenta. Sprawa zostaje ukryta przed opinią publiczną. Do akcji uwolnienia zostaje oddelegowana młoda atrakcyjna agentka, która niema większego wyboru albo weźmie udział w samobójczej misji, albo pozostanie w więzieniu do końca życia za zabicie amerykańskiego(?) dyplomaty zboczeńca. Jak zwykle w kinie lat siedemdziesiątych mamy krytykę obecności militarnej amerykanów, wojny w Wietnamie, skorumpowanych japońskich polityków, wojskowych i całej reszty aparatu państwowego jednocześnie jest to film eksploatacyjny bazujący na ukazywaniu przemocy w stosunku do mężczyzn i zwłaszcza kobiet. Reżyser nie oszczędza nam kilu scen gwałtów, jaki scen tortur z użyciem palnika acetylenowego. Najciekawsze jest w tym wszystkim, że obraz wyraźnie odwołuje się do Popiołu i diamentu filmu, który w Japonii jest bardzo ceniony, a do którego odwołanie się zauważyłem pierwszy raz. Zwłaszcza straceńcza postawa bohaterki oraz finałowa scena pościgu kończąca się w miejscu przypominającym wajdowskie wysypisko śmieci. Warto przypomnieć, że Takashi Miike, który bardzo lubi film, był zainteresowany realizacją nowej wersji film. Dla osób, które lubią ciekawe pomysły formalne zachęcam do obejrzenia samego początku filmu zrealizowanego w teledyskowej manierze, a przypominam mamy dopiero lata siedemdziesiąte. Miki Sugimoto jest atutem filmu trochę innej natury, który w ubraniu (czerwony płaszcz i zielna buska pod spodem świetnie ze sobą współgrają kolorystycznie) i bez wygląda wspaniale. Na dokładkę warto dodać, że filmie można usłyszeć kolejną piosenkę Meiko Kaji. Zachęcam, ale też ostrzegam to nie jest kino dla każdego.