Wiedziałem oczywiście, że istnieje saga filmowa ‘Twilight’. Wiedziałem mniej więcej o czym jest ta seria - jakieś wampiry, wilki, dziewczyna. Kojarzyło mi się z naiwną opowieścią dla niedojrzałych nastolatek – to oczywiście zasługa komentarzy, które tu i ówdzie obiły mi się o oczy.
W końcu nadejszła ta wiekopomna chwiła, że usłyszałem fajną piosenkę w radiu i wyszukałem ją sobie w necie do powtórnego posłuchania. Okazało się, że to piosenka z jednej z części Zmierzchu. Jej tytuł ‘A Thousand Years’ – taa, już widzę te uśmieszki.

Pomyślałem: w sumie, czemu by nie zaryzykować i nie obejrzeć sobie chociaż tylko pierwszej części, żeby samemu przekonać się, co to za badziewie ten cały Zmierzch.

No i wpadłem. Jak śliwka w kompot. Cała seria jednym tchem. I jeszcze raz od początku.

No ja pier… niczę. Przecież nie jestem niedojrzałą nastolatką. Wyglądam prawie tak jak Dr M z mojego awatara, a od dłuższego już czasu oglądam tę serię, słucham soundtracków i wciąż mi mało. Chyba mam coś z głową. A może to nie ja?
Od dawna kieruję się zasadą, że kiedy film ma na forum opinię nudnego, przegadanego, bez akcji, z nielogicznym scenariuszem, to natychmiast wpisuję go sobie na listę „do obejrzenia” i najczęściej okazuje się to być jeden z lepszych filmów, jakie widziałem.
No ale nie spodziewałem się tego w tym przypadku.

Pytanie zasadnicze, które mnie nurtowało od samego początku brzmiało:
Skąd ten hejt na Zmierzch? Dlaczego tyle krytyki, mało powiedziane – nienawiści, do tej serii?

Poniżej moje zdanie na ten temat.
Może kogoś ono zainteresuje, a jeśli nie to przynajmniej sam dla siebie zrobię taką mini-analizę.

Ponieważ nie lubię nikogo trzymać w napięciu, bo może to doprowadzić do uszczerbku na zdrowiu, to od razu piszę jasno i wyraźnie:
Według mnie „Zmierzch” to seria bardzo sprawnie zrealizowana pod każdym względem: zdjęcia, montaż, efekty specjalne, ścieżka dźwiękowa – stoją na najwyższym poziomie. Muzyka skomponowana przez takich asów jak Carter Burwell, Alexandre Desplat czy Howard Shore okraszona dodatkowo mnóstwem znakomitych piosenek to crème de la crème.
Wspomniana piosenka Christiny Perri jest po prostu piękna. Moje ulubione dwa fragmenty to ten z piosenką Lykke Li ‘Possibility’ oraz cała sekwencja zdarzeń z utworem Thoma Yorka ‘Hearing Damage’ – prawdziwie epicki moment filmu, który wgniata w fotel.

Aktorsko (trzymajcie się mocno lub uciekajcie w popłochu) film stoi na wysokim poziomie.
Opowiedziana historia jest po prostu piękna i może właśnie dlatego…
… na razie gryzę się w język, czy raczej w klawiaturę – do tego wrócę później.

Okej. To po kolei.

ZDJĘCIA, EFEKTY SPECJALNE, MUZYKA

O tym więcej nie ma co pisać – myślę, że każdy przyzna, że nie ma się tu czego czepiać i nie tutaj należy szukać przyczyn hejtu, a taki jest przecież pretekst napisania tego tekstu.
Szukajmy więc dalej.

AKTORSTWO

O tak, tutaj hejterzy mają używanie.

Kristen Stewart

Powszechne opinie na forum: „beztalencie aktorskie”, „królik Bugs”, „irytująca wiecznie otwarta gęba” (uff, jakże mi żal tych ludzi, którzy tak piszą).
Otóż ogłaszam wszem i wobec, że (dobra, według mnie) Kristen Stewart w tym filmie jest śliczna i jest naprawdę dobrą aktorką.
W dzisiejszym świecie, gdzie się nie obejrzysz tam widzisz klony długowłosych tlenionych blondynek, wyglądających jak manekiny i pewnie mających tyle samo do powiedzenia. Sztuczne, wykreowane lale – puste w środku, jak wiadro z polipropylenu.
Całe szczęście, że są tak naturalne, żywe, wrażliwe, zdolne do miłości i przy tym piękne dziewczyny, jak postać Belli wykreowana przez Stewart. Przed taką kobietą można rzeczywiście paść na kolana, prosić o rękę i przysięgać miłość na całe życie.
No właśnie, miała tutaj co grać. W zasadzie cały film (pisząc „film” mam na myśli całą serię) opiera się na postaci Belli. Jej relacje z Edwardem, z Jacobem, w szkole, w domu, Bella wśród wampirów, w otoczeniu wilków – wymagało to wielkiej pracy i sprawnego warsztatu aktorskiego.
Nie widzę tu żadnej sztuczności, wysiłku – wszystko jest naturalne, widzę emocje. Często jej gra polega na drobnym uniesieniu brwi, przelotnym uśmiechu, geście – przekaz jest całkowicie czytelny.
No daj Boże, żeby chociaż część polskich aktorek młodego pokolenia miała takie opanowanie warsztatu i tyle talentu, co Kristen Stewart.

Robert Pattinson

Jakie określenie króluje na forach wśród znawców sztuki aktorskiej?
No jasne: „drewniany Pattinson”, „drewno-Pattinson”.
Jako że jestem całkowicie pod wrażeniem Kristen Stewart nie będę się tutaj rozpisywał.
Pragnę tylko zwrócić uwagę, że postać Edwarda to wampir żyjący już ponad sto lat, jak każdy wampir znudzony ziemską egzystencją, a przy tym introwertyczny, hołdujący tradycjonalistycznym relacjom męsko-damskim, wymagającym od ewentualnej partnerki podobnego jak on uwrażliwienia – czyli całkowicie nieprzystosowany do współczesnego świata.
No to jak miał zagrać? Jak Jim Carrey w filmie Maska?!
No bo ja osobiście widzę tutaj i miłość, i gniew, i złość, i śmiech, i wściekłość.

Taylor Lautner

Na forach zasadniczo mieszany z błotem jako beztalencie.
Nie wiem, jaka przyszłość aktorska stoi przed nim, przypuszczam, że może mieć problemy po tak charakterystycznej i wbijającej się w pamięć roli, jak ta w Zmierzchu.
Przyznać jednak muszę, że tutaj wypadł wspaniale. W roli indiańskiego chłopaka, antagonisty wampira-Edwarda i rywala o względy Belli wypadł bardzo dobrze. Emocje i iskry pomiędzy Jacobem a Bellą – świetnie zagrane.

Inni aktorzy

W zasadzie większość stworzyła dobre kreacje i pokazała się z dobrej strony.
Billy Burke, jako ojciec Belli – to wspaniały aktor, którego inne kreacje aktorskie zasługują na poznanie.
Rozbawiający Michael Welch – ten chłopak pokazuje tutaj niebanalny talent komediowy.
Rachelle Lefevre w roli Victorii – mmmm, miodzio :) Warto zapoznać się z jej innymi rolami filmowymi.

Nie wymieniam więcej ponieważ czas przejść do najważniejszej części tego wpisu.

PRZYCZYNY HEJTU

Taaak. Od czego by tu zacząć.

Otóż hejt Zmierzchu w internecie trzeba podzielić na dwa nurty.
Pierwszy z nich określę jako – HEJT PIERWOTNY. Może brzmi to niezrozumiale, ale chodzi mi tu o źródło, początek, o ludzi którzy pierwsi rzucili się z krytyką na ten film (i dlaczego). Wrócę do nich za chwilę.

To, z czym mamy obecnie do czynienia, w zasadzie wszystkich bez wyjątku, którzy obecnie krytykują te serię określam jako HEJT WTÓRNY.
Są to osoby młode, lub bardzo młode, które charakteryzują się zazwyczaj mało skomplikowaną osobowością, a które są doskonałą ilustracją fenomenu, jakim był eksperyment niejakiego Pawłowa, tresującego psy tak, aby na dźwięk dzwonka wydzielały ślinę (odruch warunkowy).
Ci hejterzy zostali tak wytresowani, że (chyba w obawie przed ostracyzmem, czy atakiem innych współ-hejterów) nie potrafią napisać tytułu filmu „Zmierzch” bez poprzedzającego go, pejoratywnego rzecz jasna, przymiotnika.
Mamy więc aktorkę, która grała „w tym gniocie Zmierzch”, mamy tę „szmirę Zmierzch”, „piosenka z filmu ładna, ale nie znoszę tej produkcji”, „Zauważyłam ją w 'Księżycu w Nowiu', na którym prawie usypiałam” itd. Naprawdę nie trzeba się wysilać, wystarczy kilka minut i mamy cały pęczek cytatów.

Pytanie: czy te osoby rzeczywiście tak myślą, czy to tylko obawa przed wykluczeniem, lub okazaniem słabości, za jaką może uchodzić wiara w prawdziwą miłość.

Zaraz, zaraz – to tutaj chodzi o brak wiary w miłość?

Od jakiegoś (w sumie dość długiego już) czasu można zaobserwować postępujący w społeczeństwie kult materializmu, konsumpcjonizmu i hedonizmu.
Bożkiem, do którego modlą się coraz większe rzesze młodych (i starszych) jest – kasa.
Liczy się tylko stan posiadania: wypchany portfel, pozycja w korporacji, bryka, dom itd.
Młodzież (a w zasadzie dzieci) czerpią wzorce z internetu, bo rodzice nie mają czasu na rozmowy z nimi, na pokazanie co jest dobre a co złe, a najczęściej i tak mijałoby się to z celem, bo sami rodzice do aniołków nie należą.
Powszechny i nieograniczony dostęp do social-mediów, wszelkiej maści pato-streamingu, pornografii daje dzieciakom mylne pojęcie o świecie. Te media kształtują nowy świat. Świat bez miłości, bez uczuć. Odhumanizowany.
W tym nowym świecie nie ma miejsca (i nie może być) dla miłości.

Że co? Że bredzę jak stary ramol, czy nie daj Boże ksiądz z ambony?

Proszę bardzo. Jedno kliknięcie i mamy taki cytat w temacie Zmierzchu:

„Irytuje mnie to doskonałe małżeństwo, ta znosząca wszelkie przeciwności losu przyjaźń z Jacobem, ta nigdy nie kłócąca się rodzina, ten cały idealny świat.
Ja nie wierzę w takie rzeczy, takiej doskonałości nie ma, dlatego właśnie uważam, że Zmierzch jest dla głupiutkich dziewczynek które wierzą, że pewnego dnia spotkają swojego wiecznie kochającego księcia, ułożą sobie z nim życie i będą żyć wiecznie w idealnym świecie.
Ja jestem realistką i wiem, że nigdy coś takiego się nie zdarzy, zawsze na drodze staną jakieś przeciwności losu z którymi można sobie poradzić albo i nie”.

Wow! Po prostu WOW!

Lepszego argumentu sam bym nie wymyślił. Dziękuję.

[Tylko króciutko odniosę się do powyższej wypowiedzi, nie mogę się powstrzymać:
Nie ma związku idealnego, w każdym są kłótnie, problemy, różnice zdań. Po latach pamięta się tylko te dobre chwile, ale przeciwności losu pozwala przetrwać właśnie miłość.
Kontrakt małżeński, małżeństwo z rozsądku rozsypie się, lub będzie wyniszczającą obie strony męką, ale kiedy jest to najwspanialsze uczucie pomiędzy małżonkami, to pozwoli ono właśnie na poradzenie sobie z przeciwnościami losu. Dla mnie jest to oczywiste, bo jestem żywym przykładem na istnienie tego prawdziwego, silnego uczucia miłości.
Jakie to smutne, że ktoś w to nie wierzy, a najbardziej smutne w tym jest to, że to pisze dziewczyna.]

A co z tym hejtem pierwotnym? Jaka może być prawdziwa przyczyna zajadłej krytyki Zmierzchu przez pewne grupy?

No cóż. Według mnie (oto rozdzieram swe szaty jak Rejtan, oto ma pierś gotowa na wasze ciosy) przyczyną ową są:

KONTROWERSYJNE ELEMENTY ZAWARTE Z SADZE „ZMIERZCH”

1. „Zmierzch” jest gloryfikacją, wręcz apoteozą heteroseksualizmu.

Pary kobieta-mężczyzna, chłopak-dziewczyna są w filmie wszechobecne. Mało tego, te pary w obrzydliwy sposób akcentują swój nieskromny heteroseksualizm. W najlepszym przypadku tylko stoją obok siebie, ale najczęściej obejmują się, przytulają, czy co gorsza - całują. Żadnej choćby aluzji o kochających inaczej.

2. Nienowoczesny, pochodzący z zamierzchłych czasów, pogląd Edwarda na temat małżeństwa.

(„pochodzący z zamierzchłych czasów” to oczywiście ironia z mojej strony; mam nadzieję, że nawet osoby o mało skomplikowanej osobowości to dostrzegły).

No naprawdę: propagowanie małżeństwa z oświadczynami na kolanku, pierścionkiem, ślubnym kobiercem jest co najmniej nie na miejscu.
A wstrzemięźliwość przed seksem przedmałżeńskim to w ogóle jakaś aberracja, którą należy wypalać w zarodku rozpalonym żelazem (albo przebić osinowym kołkiem).

3. Wątek antyaborcyjny (sic!)

Bella, która w pewnym momencie chciała spróbować seksu przedmałżeńskiego i wydawała się już być dzięki temu postacią pozytywną, teraz nagle, wskutek jakiegoś szoku zapewne, walczy o płód, który ją zabija.
No ludzie, czy ona zmysły postradała? A co, jeśli jakieś nawiedzone fanki będą ją chciały naśladować? Hejt i malina zrobią swoje.
(nota bene: mieliśmy tutaj wyraźną różnicę zdań między małżonkami, doszło nawet do kłótni – ideał został nadszarpnięty).

No dobra. Kończ już waść, wstydu oszczędź.

Chciałem jeszcze na koniec, dla rozluźnienia atmosfery napisać coś o fizjologii wampirów (sprowokowały mnie do przemyśleń dyskusje na forum, oczywiście, w temacie ojcostwa Edwarda: mógł czy nie mógł), ale ten tekst już i tak jest za długi.
Może jakiś appendix sklecę w tym temacie nieco później.

Na razie pozdrawiam wszystkich miłośników sagi „Zmierzch”.
A także tych, którzy nie wierzą w prawdziwą miłość.
Zapewniam – ona naprawdę istnieje.