To dobrze, że powstaje coraz więcej filmów o najnowszej historii politycznej Polski - o dekadach PRL-u i późniejszego przełomu 89. Jeszcze lepiej, że w tych filmach odchodzimy od Wielkiej Historii, pełnej patosu, w manierze maryjno-patriotycznej, na rzecz indywidualizacji opowieści. Gorzej, że "im dalej w las".. tym bardziej telenowelowo,słowem bardziej telewizyjnie niż kinowo. Takim właśnie nie do końca udanym produktem jest moim zdaniem "Zwerbowana miłość"

Film miał potencjał. Co prawda historia o polskim przełomie 89 oczami środowiska prostytutek i esbeków nigdy już zapewne tak nie wstrząśnie jak swego czasu "Psy" Pasikowskiego - z racji tego, iż ten film był po prostu tym pierwszym łamiącym tabu, ale teczki i esbecy to nadal potencjał na ciekawą opowieść. Niemieckie "Życie na podsłuchu" nasza "Rysa" czy chociażby "Różyczka" to pierwsze z brzegu przykłady. Te dwa ostatnie tytuły nieprzypadkowe, ze względu na chociażby obecność w omawianym filmie Stroińskiego (Rysa) i Więckiewicza (Różyczka). Jak do tego dodamy uniwersalne pytanie o miłość... o to czy w ogóle miłość miała jakąś szansę w dwóch najbardziej wyzbytych zasad i wyrachowanych środowiskach? - to mogło się udać. Mogło.

Dlaczego nie wyszło? Ano dlatego, że puszczono do kin film w manierze telewizyjnego produkcyjniaka. Ja zaś jak płacę za bilet chcę pełnokrwistej opowieści a nie papierowego dramatu. Pewnie, że Robert Więckiewicz znowu znakomicie sprawdził się w roli zimnokrwistego słodkiego drania - i jak lubimy tego aktora (a ja akurat lubię) poczucia zmarnowanej kasy nie będzie. Niestety wielkie poczucie niedosytu po tym seansie to już zupełnie inna historia. Moja ocena (5/10) - głównie za Więckiewicza