Film Andrieja Tarkowskiego jest na tyle skomplikowany i rozbudowany, że dopuszcza mnogą ilość interpretacji i postrzegania go jako całość (lub też nie). Każdy może postrzegać inaczej historię przedstawioną w rozbitym zwierciadle Tarkowskiego, ja to widzę tak:

Głównym bohaterem i narratorem jest Aleksei, człowiek na łożu śmierci, właśnie w tym momencie może nieskrępowanie mówić (scena z początku filmu z jąkającym sie chłopcem). Cały film to wspomnienia z jego życia podane w sposób losowy. Dzieciństwo połączone jest z dorosłym życiem, w którym Aleksei ma żonę Natalya i syna Ignata. Wspomnienia nie są kompletne, często zniekształcone przez umysł bohatera. Między innymi dlatego ciężko ustalić kto pracował w drukarni matka, czy żona. Ponieważ Aleksei słabo panięta matkę, w swych wspomnieniach widzi ją jako żonę, która bardzo mu ją przypominała. Nie chodzi tu o wygląd fizyczny tylko o psychikę, zachowania. Zarówno matka jak i Natalya straciła męża i nic nie robi, aby go odzyskać lub zyskać nowego. Nie bardzo też troszczą się o dziecki. Dla nich życie się już skończyło. Podobnie jest z wyglądem Ignata, jednak w tym przypadku syn tak bardzo przypomina ojcu siebie samego, że widzi go jako siebie. Bohater jest skłócony z matką jak i żoną. Obydwie obwinia o rozłąkę z mężami, w pierwszym przypadku z ojcem Alekseia, w drugim z nim samym. Chciałby się pogodzić, ale nie potrafi, być może jest już na to zbyt późno. Najlepiej to widać podczas sceny w której dzwoni matka, a reżyser nie pokazuje samej rozmowy, która swoją drogą się klei tylko pustkę mieszkania symbolizującą pustkę rozmowy. W wyniku rozłąki rodziców cierpią dzieci. Połączenie traumy z szczenięcych lat wraz z wydarzeniami na wojnie sprawia, że narrator nie potrafi zbudować własnej rodziny. W fragmencie filmu mającym miejsce w drukarni jedna z koleżanek Natalyi zwraca jej uwagę, że nie powinna pozwolić się tak traktować mężowi. Możemy się domyślać, że właśnie to było przyczyną rozłąki. Natalya jest roztrzęsiona, spanikowana wraca aby sprawdzić czy dobrze wykonała swoją pracę. Fragment ten też mówi dużo o stosunku Alekseia do syna. Z ust koleżanki padają słowa: "chcesz tego dla swojego dziecka". Można więc wnioskować, że Ignat podobnie jak matka nie był najlepiej traktowany przez ojca i nie dążył go sympatią, co zadecyduje później przy wyborze miejsca zamieszkania. Podobnie jak Aleksei, Ignat cierpi na rozstaniu rodziców. Chłopiec się jąka i nie radzi sobie w szkole, a z jednej z rozmów wynika, że nie poradziłby sobie nawet w wojsku. Scena przedstawiająca naukę strzelania i rzucania granatem to połączeni wspomnień Alekseia z wizją potomka w wojsku. Jąkający się chłopiec nic nie umie i stwarza same problemy, z kolei dwunastoletni narrator świetnie sobie radzi i jest wszystkiego ciekaw. Ojciec chcący jak najlepiej dla syna chce go zabrać do siebie, ale ten tego nie chce. Czeka punkt zapalny w swoim życiu, na objawienie płonącego krzewu jak u Mojżesza. Podobnie było z narratorem. Był on małomówny i zachowywał się dość dziwnie (siedział przy zgaszonej lampie). Czekał na swój punkt zapalny, być może była to właśnie wojna. Za równo u Alekseia jak i Ignata można zauważyć silne przywiązanie narodowe. U ojca objawia się przez udział w wojnie, a u syna przez kobietę/zjawę będącą symbolem mateczki Rosji, która zachęca młodzika do czytania listu od Puszkina. Ostatnie dwie sceny filmu podsumowują uczucia towarzyszące umierającemu bohaterowi. Głównie jest to żal i chęć naprawy błędów swojego życia, ale na to jest już za późno. Aleksei chciałby pogodzić się z matką, żoną, mieć ojca i spełnić marzenie żony/matki o dwójce dzieci (para w trawie i odchodząca babcia z dwójką dzieci), które wychował by zdecydowanie lepiej niż Alekseia.