Aki Kaurismäki

Zanim został reżyserem, Aki Kaurismaki imał się różnych zajęć - był m.in. listonoszem, pomywaczem i krytykiem filmowym. Karierę filmowca rozpoczął we wczesnych latach 80. jako scenarzysta i aktor w filmach swojego starszego brata, Miki. Obaj zdominowali fiński przemysł filmowy na długie lata. Wspólnie, w 1987 roku, założyli firmę produkcyjną i dystrybucyjną Sputnik Oy, w ramach której powstają ich kolejne dzieła. 
Pełnometrażowym debiutem Kaurismakiego była luźna adaptacja "Zbrodni i kary" Dostojewskiego, jednej z najważniejszych dla reżysera lektur, zrealizowana w 1983 roku. Kolejnymi nieszablonowymi ekranizacjami klasyki jakich dokonał fiński reżyser były m.in. "Hamlet robi interesy" (1987), "La vie de bohéme" (1992), czy "Dziewczynka z zapałkami" (1990). Ten ostatni film wykorzystując motyw z Andersena jest jedną ze smutnych bajek o klasie pracującej, bezrobotnych i wyrzuconych poza margines społeczeństwa, jakie opowiada sam Kaurismaki. Pierwszą z nich były "Cienie w raju" (1986) - miłosna historia o zbieraczu śmieci i dziewczynie pracującej w supermarkecie. Kolejne to "Ariel" (1988), "Dryfujące obłoki" (1996) czy "Juha" (1999). Reżyser skupia się w nich na ludziach, którzy z różnych powodów stali się outsiderami, skazani na anonimowość żyją gdzieś obok klasy uprzywilejowanych i sytych. 
Najbardziej znany obraz Kaurismakiego to "Leningrad Cowboys jadą do Ameryki" (1989), o którym sam mówi, że jest to najgorszy film w historii kina, jeśli nie brać pod uwagę filmów Sylwestra Stallone'a. Zwariowana historia zespołu, który podczas tourne przemierza Stany Zjednoczone doczekała się kontynuacji - "Leningrad Cowboys spotykają Mojżesza".
Reżyser znany jest z nietypowego, jak na dzisiejsze czasy, sposobu realizacji swoich filmów. Wszystkie ujęcia powstają za jednym podejściem, bez dubli. Co więcej, aktorzy nie próbują wcześniej scen. Dzięki tej technice udaje się Kaurismakiemu zarejestrować na filmowej taśmie wyjątkową spontaniczność i naturalność. Fiński twórca ma również specyficzną metodę stosowania koloru. Otóż w filmach, które robi - jak sam mówi - dla siebie rezygnuje z ich używania, decyduje się na czerń i biel. Natomiast pełna paleta barw pojawia się w obrazach zamierzonych jako komercyjne. I chyba nie trzeba dodawać, że komercyjność w rozumieniu Kaurismakiego ma niewiele wspólnego z tą rodem z Hollywood. Filmy Akiego to ekscentryczne pastisze wielu filmowych gatunków, przykrojone do potrzeb i wrażliwości tego niezwykłego reżysera.